maandag 30 april 2012

Een potje voyeurisme om elf uur in de ochtend

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws365
de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

Het is elf uur ‘s ochtends en ik zit in het fijnste koffietentje van Amsterdam. Ik wacht op de latte die elk moment kan verschijnen. Even ben ik volmaakt gelukkig.

En dan zie ik het stel in de hoek. Geen mooie mensen van nature, maar mensen mooi van verliefdheid. Ze zitten naast elkaar op de bank; hun lijven naar elkaar toegedraaid. Ze zwijgen. Af en toe streelt haar hand de zijne, waarna hij kort maar vol liefde over haar dij wrijft.

Ik voel me een voyeur en probeer mijn blik af te wenden. Het lukt niet. Mijn ogen worden naar hun bubbel getrokken als paperclips naar een magneet.

Het koffiemeisje redt me. Ze zet een hoog dienblad met drie verdiepingen op hun tafel, met sandwiches, taartjes, scones. Er volgt een pot thee en twee glazen prosecco.

Als ze weg is, plukken ze ieder hun ranke glas van tafel. Bubbels drinken deze twee niet elke dag. Ik zie zijn lippen bewegen. Een proost, denk ik, maar ik kan zijn woorden niet verstaan.

Op een mooie toekomst? Nee, voor het eerste ochtendje zijn ze me niet nerveus genoeg, en bestellen ze te veel.

Op de volgende drie mooie jaren? Dan verdienen ze die prosecco: ze moeten vieren nog steeds zo verliefd te zijn.

Ze giechelen, zoenen elkaar kort.

Drie jaar samen en nog steeds gelukkig. Ze hebben een dag vrij genomen terwijl het eigenlijk niet kan, en genieten oprecht – maar tegelijkertijd voelen ze elke minuut die wegtikt en die hen dichter bij het moment dat één van hen begint over hun zoon.

Want ze zijn niet drie jaar samen, nee: zes. Hun zoon is vier en heeft leukemie. Hij ligt nu nog in het ziekenhuis, maar morgen mag hij naar huis. Ze zijn hoopvol; hij is ruim twee maanden niet thuis geweest.

Ze neemt nog een slokje prosecco; hij kijkt toe en glimlacht twee kuiltjes bloot. Hun zoon heeft diezelfde kuiltjes. Te schattig.

Twintig minuten later moet ik weg. ‘Gefeliciteerd, hè,’ zeg ik als ik langs hun tafeltje loop. Zij zijn nog volop aan het eten, heel langzaam, en kijken verrast op.

‘Gefeliciteerd?’ vraagt hij.

‘O!’ Ze slaat hem op de schouders en lacht hard. ‘Ze denkt natuurlijk dat we iets te viéren hebben!’

Hij begint te grijnzen.

‘We hadden een BONGO-bon,’ zegt ze tegen mij. ‘Goed voor een high tea voor twee personen. En morgen vervalt-ie!’

Geen opmerkingen:

Een reactie posten