Dikke, vette bitterballen wilden we

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws 365, 

de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

We waren op weg naar huis, mijn man en ik, toen we opeens een vrolijke ‘Hé gozer!’ hoorden, en op een vol terras een stel goede vrienden ontwaarden. De zon scheen, de lucht zong, en in een roes werden er stoelen bij elkaar gesprokkeld. Bier voor de heren, wijn voor de dames; thuis kon best een uurtje wachten.

Naast ons zaten twee Amerikanen: sitcom-Roseanne en haar echtgenoot. Breed, luid, sneakers. Ze hadden het over Emsterdem, hoe great deze city wel niet was, en hoe lovely de people waren. Toen kreeg Roseanne een shake voor haar neus geschoteld, en viel haar masker weg.

‘Excuse me,’ zei ze hard, en op een toon die weinig verontschuldiging verried. ‘Does this have banana in it?’

Het obermeisje knikte van ja, waarop Roseanne “this” onverbiddelijk naar haar echtgenoot toeschoof. Ze zei nog net niet ‘gross’ of ‘yuk’, maar de stand van haar lippen sprak boekdelen.


De echtgenoot keek van het glas naar zijn vrouw, zuchtte, en goot de shake naar binnen – ongetwijfeld de enige manier om haar efficiënt te kalmeren.

Het obermeisje richtte haar blik op ons en we glimlachten allemaal tegelijk. Bitterballen, riepen we. Die wilden we. Dikke, vette bitterballen.

‘Bananas cause a great many diseases, you know,’ schetterde Roseanne tegen haar echtgenoot. Die knikte slaperig en onderdrukte een boer.

‘Eén portie bitterballen,’ zei het obermeisje. ‘Komt er zo aan.’

Hoog in de lucht trok een vliegtuig een wattenspoor. Roseanne staarde naar haar man, hij naar het lege glas, wij naar boven, en toen naar elkaar. Mooier kon het haast niet worden.