Zoveel mogelijk in 't zwart

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws 365, 

de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

De eigenaresse van de bed & breakfast had haar zoon de opdracht gegeven naar me uit te kijken. Toen het blonde joch mij het kiezelpad op zag strompelen, begroette hij mij met een gretige bonjour – hij, die anders zo stil was – om meteen daarna het huis in te schieten.

Ik probeerde vaart te maken, maar de wieltjes van de kinderwagen begroeven zich in het grind als de hoeven van een koppige ezel. Ik vloekte. Ik had geen zin in het elegante mens dat zo vriendelijk en verlegen leek.

Een dag eerder had ik haar andere kant gezien: de kant die geen pinpas accepteerde en alleen cash aanvaardde. Ik had toen kordaat gezegd dat ik het geld zou overmaken, net zoals ik met het voorschot had gedaan, en dat had ze maar te aanvaarden – dacht ik.

Daar verscheen ze in de deuropening, een en al verlegen vriendelijkheid, maar niet heus. ‘Bonjour!’ zong ze. ‘Avez-vous passé une bonne journée?’

Pah-see, zei ze, en voor het eerste ergerde haar Duitse accent mij. Ze trippelde naar me toe – volgens het bord bij de ingang was ze couturier – en wachtte tot ik was uitgesproken over de zon en de wind en de wolken en de regen.

‘Ah,’ zei ze, en toen boog ze zich naar mijn dochter toe en kirde: ‘Gutenmittag Lih-se-lot-teuh!’

Ik keek naar het briefje in haar hand en vroeg of dat de factuur was. Iemand moest erover beginnen, en hoe sneller hoe beter.

Ze maakte live een rekensom op het blanco velletje. Ik zei dat ik het geld zou overmaken zodra ik m’n dochter te slapen had gelegd. Ze keek me verdrietig aan. Ik doe het nu metéén, verbeterde ik mezelf. Ze zei dat ze standaard 200 euro ‘en espèces’ wilde. Ik zei dat ik niet zoveel cash bij me had, en vroeg waarom ze dat dan gisteren niet had gezegd, toen we het er nota bene over hadden. Ze keek nog verdrietiger.

Uiteindelijk gaf ik haar mijn laatste twee vijftigjes, waarna ze ‘- 100’ op haar briefje schreef, dat ze mij met tegenzin overhandigde. Ik maakte de rest van het bedrag nog geen kwartier later over en daarmee was de kous af.

‘Het is toch raar?’ vroeg ik tegen de vriendin voor wie ik naar Zuid-Frankrijk was gekomen. Die was het helemaal met me eens.

Tot ze de keuken uit kwam, een vaatdoek in haar handen wringend. ‘Ik weet het,’ zei ze. ‘Ze wil zoveel mogelijk in ‘t zwart verdienen. En nu je alles hebt overgemaakt, moet ze alles aangeven.’

Ik grinnikte. In Nederland doe ik geen enkele opdracht in ’t zwart omdat Nederland niet België is – maar ik mis die Belgische mentaliteit wel een beetje. Had mevrouw de couturier maar gewoon gezégd waarom ze cash wilde! Dan was ik fluitend terug naar het dorp gelopen om de geldautomaat leeg te trekken. Alles voor het goede doel.