Hoe vaak het hier ook regent

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws 365, 

de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

Jarenlang heb ik haar benijd, mijn vriendin in Zuid-Frankrijk. Ze leeft zo mooi in het daar en dan, met haar drie jongens en drie kippen en elke dag een boek in de zon. Als ze mij e-mailt dat ze met haar kroost in de Niçoise zee heeft gezwommen terwijl wij in Amsterdam zitten te koukleumen, wil ik met alle macht blij voor haar zijn. Maar mijn hart is niet van goud en zal dat ook nooit zijn.

Op zulke momenten zijn mijn gedachten als die van Esther, de hoofdpersoon in The Bell Jar: "I'm so jealous I can't speak." The Bell Jar is de enige roman van Sylvia Plath; ik las 'm vorige week uit, in de woonkamer van diezelfde vriendin. Het boek staat vol zinnen zo eenvoudig dat je ze niet moet maar wil herlezen, zoals: "I was supposed to be having the time of my life."

Ook ik moest de tijd van mijn leven hebben, daar op vakantie in Zuid-Frankrijk. Ik had er zo lang naar uitgekeken: die jongens, die kippen, dat boek in de zon. Maar het regende. Het regende de hele tijd.

"Laten we een wandeling maken," zei ik op de derde middag, toen de wolken eindelijk waren uitgeregend. “Naar het bos, misschien?"

We trokken laarzen en jassen aan en de jongens ruzieden om wie de kinderwagen mocht duwen. Het was gezellig en ik genoot, maar na drie kwartier - toen het opnieuw begon te regenen - leek het me nóg gezelliger om even bij te komen in een cafeetje, met een mok warme chocolademelk of wellicht een glas wijn.

"Er is hier niets," zei m'n vriendin, en ze haalde haar schouders op.
"Ook niet in het dorp? Dan wandelen we toch even daarheen?"

Nee, ook niet in het dorp. Het dorp had twee café's, met terrasjes bij mooi weer. Maar binnenin waren beide café's bruin en smoezelig; je kon er prima naar het WK Voetbal kijken, zoals we twee zomers eerder met plezier hadden gedaan, maar gezellig kon je het daar niet noemen. Gezelligheid vind je niet overal. Overal in Amsterdam, jazeker, maar niet overal in Zuid-Frankrijk.

Onverrichter zake keerden we huiswaarts, waar mijn vriendin de kachel aanstak en de jongens mijn dochter deden schaterlachen met Franse coucou-spelletjes (kiekeboe). Ik vergat dat ik naar Amsterdamse gezelligheid had verlangd.

Tot nu. Ik zit bij Anne&Max met m'n iPad en een grote latte. Naast mij kletsen twee studenten over het nut van de journalistiek, Amy Winehouse zingt niet te zacht en niet te hard, en hoe vaak het hier ook regent, ik ben blij om weer thuis te zijn.

Well sometimes I go out, by myself, 

and I look across the water,

and I think of all the things, what you're doing, 

and in my head I paint a picture...