Hoe overleef je een BN’er?

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws 365, 

de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

Ik ga naar dezelfde fitnessclub als Sanne Vogel. Dat betekent niet dat die club hip is, maar vooral efficiënt: Sanne Vogel lijkt mij een efficiënte meid. Ik zag haar voor het eerst in het onvolprezen tv-programma Pavlov, waarin een BN’er de ene na de andere lichamelijke of psychologische test ondergaat om te ontdekken waarom hij/zij is zoals hij/zij is. Hoe oud is het vernaggelde lijf van cosmeticaqueen Marijke Helwegen eigenlijk? Heeft de koortsachtige acteur Tygo Gernandt inderdaad ADHD? Wat maakt singer-songwriter Tim "dikkie" Knol bijzonder genoeg om succesvol te zijn?

Sanne Vogel deed mee omdat ze wilde weten wat haar zo veelzijdig maakt. Het moet gezegd, ik ben een tikkeltje jaloers: het kind wordt volgende week pas 28 en noemt zichzelf terecht actrice, schrijfster, theatermaakster en regisseur. Maar ze is niet benijdenswaardig. In interviews vertelde ze waarom ze zoveel 'haast' heeft: veel van haar familieleden stierven jong aan kanker.

Desondanks sprankelde ze op tv. Ze sprankelde zo dat ik haar best wel eens wilde ontmoeten. Dus toen ik hoorde dat ze bij BBB zat - zo heet die club van ons - hoopte ik stiekem dat ik haar zou tegenkomen.

Zoiets heb ik niet vaak. Ik word ongemakkelijk van BN'ers: als ik er eentje in het wild tegenkom, voel ik me verplicht om iets te zeggen. Dat doe ik zelden, want wat zeg je tegen een Bekend Persoon? Laat dat arme mens toch met rust! Ik doe dus alsof ik hem of haar niet herken. En toch. Als BN'er in kwestie de kamer heeft verlaten, voel ik me klote, alsof ik een 'kans' liet schieten. (Ik geloof stellig dat je kansen moet grijpen. Anders kan je net zo goed alvast in je graf gaan liggen.)

Enfin, vanochtend was het zover: net toen ik wegging, kwam Sanne Vogel de kleedkamer binnen. Ze leek totaal niet op haar tv-variant. Ze sprankelde minder (of misschien ze had een mindere dag: ongelukkig, ongesteld, onopgemaakt). Toch viel ze niet tegen: ze was Sanne Vogel, en dat kan je van een ander niet zeggen.

"Jij bent Sanne, toch?" vroeg ik. Het was niet eens zo eng.

Ze knikte. Alleen al die knik was verlegen, en ik herinnerde me opeens hoe onzeker ze in die Pavlov-aflevering was overgekomen.

"Ik zag je op Pavlov, en ik vond je zo goed."

Weer zo'n verlegen knikje, en dan een dun stemmetje: "O, dank je."

"Wat het leuk om al die tests te doen?"

Ze dacht even na. Dat vond ik sympathiek, dat ze nadacht over mijn vraag.

"Ja," zei ze uiteindelijk, "maar ook best wel eng."

"Omdat het allemaal op tv kwam," vulde ik aan (een van mijn mindere kwaliteiten).

"Precies."

Tja, en toen waren we uitgepraat. BN'ers en ik, het wil maar niet vlotten. (Daarom had ik een vreselijk avond toen ik in 2010 naar het Boekenbal ging. Wat was ik daar miserabel! Volgens mij is dat zogenaamde 'bal' alleen leuk als je BN'er bent, of als je een kick krijgt van het aanschuren tegen BN'ers.)

Nou ja, ik frummelde wat aan de sok die ik net aan het aantrekken was, en Sanne Vogel schuifelde richting sportruimte.

"Nou, succes nog," zei ik monter. "Ik vind je gewéldig!"

Ik denk dat ze even bloosde, maar ik weet het niet zeker. Ik hoop dat ik haar dag er niet vreselijker op maakte. Het zal je maar overkomen, dat je om een of andere reden BN'er bent geworden, terwijl je eigenlijk heel gewoon wilde blijven. En dat je dan aangesproken wordt door mensen die je nog nooit hebt gezien, maar die een stapje voor liggen: zij hebben je wel gezien, en ze vinden je gewéldig.