Prik haar in de billen. Prikken nou!

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws 365, 

de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

In de billen, ik wilde dat mens in de billen prikken. Ergens in dat perfecte lijf zat dan wel een niersteen, maar wat kon mij die niersteen schelen als ik haar ook in de billen kon prikken: tot drie, zeven, tien keer toe. Hoe ik die naald elke keer door haar huid voelde glijden – eerst die heerlijke zachte weerstand en dan, sssjjj, erdoorheen – het was zalig.

Ik was op bezoek bij een bedrijfje met een naam zo saai dat ik vreesde in een fabriek te belanden waar ze van die klonterige fitness-shakes maken: Virtual Proteins. Het bleek echter één van de spannendste bedrijven waar ik in jaren was geweest. Gevestigd op de High Tech Campus Eindhoven, de slimste vierkante kilometer van Nederland.

Virtual Proteins begon met saaie dingen, vandaar die naam. Pas toen bleek dat het ‘modelleren van eiwitreacties’ - whatever that means - geen snel geld binnenbracht, gingen ze twee andere cashpartituren instuderen: anatomieonderwijs en operatievoorbereiding. Klinkt wederom niet bijster bezoekwaardig, maar de PR-dame had iets gezegd over 3D en zelf doen, en dan heb je me te pakken: ik hou erg van 3D en van zelf doen.

Dus daar stond ik dan voor een grote 3D-tv, klaar voor een demo anatomie. Op m’n snufferd: zo’n nerdy 3D-bril. Een hand werd ingeladen, de 3D begon te werken, en ik dacht: jaja, gewoon een staaltje Avatar. Maar toen een lijkbleke hand onze kant op zweefde, deinsde ik mooi terug. Hij kwam echt naar ons toe en het was doodeng. Die hand was opgemaakt uit scans van een dooie. Een vieze dooie, want je zag het vuil nog onder z’n nagels zitten. Ik was blij dat er geen dreigende muziek klonk; het was al eng genoeg.

Nou goed, die hand kan je dan helemaal ontleden en zo, maar dat boeit niemand behalve aanstormende doktoren.

Dan was die zogenaamde operatievoorbereiding (cashpartituur twee) nog gaver. Om jonge artsen te trainen op bepaalde operaties, bouwde Virtual Proteins – inclusief de dienstdoende gamer – een soort spel. Je krijgt twee stukken hardware in je handen gedrukt: iets dat op het linkerscherm een echo-probe blijkt, en iets dat op het rechterscherm een naald blijkt. Op dat rechterscherm zie je een lijf, met een niersteen, of een levertumor, of iets anders dat weg moet. En dan is het aan jou om te gaan echoën en prikken.

Geweldig was dat! Enerverend gewoon, wat ook de bedoeling is: je adrenaline moet net zo’n boost krijgen als in de operatiekamer. Daarom verrijkte Virtual Proteins de echo-probe en de naald met ‘tactiele feedback’: ze raken niets dan lucht aan, en toch voél je hoe ze op of in de virtuele huid drukken. Ik ging er zodanig in op dat ik mijn arme patiënte aan alle kanten wilde doorprikken. Er schuilt een psychopaat in me.

Voor mensen als ik komt er daarom nog een leermodule. Raak je met je naald per ongeluk (of niet) bot aan, dan krijg je op je scherm te lezen: “You hit bone.”

Mooie tekst, you hit bone. Een tekst die ik – al was de leermodule actief geweest – niet te zien had gekregen, want ik kwam dus niet verder dan level 1: het prikken. De boze boodschap was in mijn geval geweest: “Too many punctures. Patient bleeding to death.”