Een potje voyeurisme om elf uur in de ochtend

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws365, 

de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

Het is elf uur ‘s ochtends en ik zit in het fijnste koffietentje van Amsterdam. Ik wacht op de latte die elk moment kan verschijnen. Even ben ik volmaakt gelukkig.

En dan zie ik het stel in de hoek. Geen mooie mensen van nature, maar mensen mooi van verliefdheid. Ze zitten naast elkaar op de bank; hun lijven naar elkaar toegedraaid. Ze zwijgen. Af en toe streelt haar hand de zijne, waarna hij kort maar vol liefde over haar dij wrijft.

Ik voel me een voyeur en probeer mijn blik af te wenden. Het lukt niet. Mijn ogen worden naar hun bubbel getrokken als paperclips naar een magneet.

Het koffiemeisje redt me. Ze zet een hoog dienblad met drie verdiepingen op hun tafel, met sandwiches, taartjes, scones. Er volgt een pot thee en twee glazen prosecco.

Steve Jobs mailde: “No interest.”

Deze column werd vandaag gepubliceerd op RTLNieuws365, 

 de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

“We zaten te wachten op goedkeuring van de App Store, maar die kwam maar niet,” concludeerde de eerste van vijf deelnemers aan de Startup Rally. “Dus mailde ik Steve Jobs, en ik kreeg nog antwoord ook! Steve had twee woorden voor me.” Hij liet een theatrale pauze vallen. “No interest.”

Kerel, dacht ik, ga anders je eigen graf delven. Dit is The Next Web Conference, ja? Die over de toekomst van internet gaat? De toékomst! Ga toch weg met je Steve Jobs. Die is dood.

Er klonk een zwak applaus. De teleurstelling was echter van korte duur: daar sprong de tweede entrepreneur het podium op, in een knalgele skibroek. Deze gast ging de boel wel even naar een hoger niveau tillen.

Herna, de eerste SHEO van de AEX

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws365, 

de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

Hoeveel Nederlandse vrouwen kunnen zeggen een beursgenoteerd bedrijf aan te sturen? Bedroevend lang was het antwoord: geen één. Tot vorige week, toen de bestuursvoorzitter van PostNL dermate baalde van zijn Raad van Commissarissen dat hij de handdoek in de ring gooide. En daar – het lijkt zo eenvoudig – stond de Koningin Beatrix van de Post paraat om de smoezelige handdoek op te vangen.

De allereerste SHEO – vrouwelijke CEO – van een AEX-bedrijf heet Herna Verhagen. Ze is 45 en blond; jong en sexy genoeg om de cover van de Opzij te sieren, zou ik denken. Had u al van haar gehoord? Vorige zomer was ze de snelste stijger op de lijst van 25 machtigste meisjes in het Hollandsche bedrijfsleven: ManagementScope plantte haar op de derde plaats.

Ze heeft een man en een moestuin. Niet dat ze die vaak ziet: doordeweeks doet ze niets anders dan werken. Dat is niet zielig, want ze zegt van werken te houden, wat ik ook geloof, want ze zegt dingen als: “Mensen zijn mijn eigenlijke passie.”

Hoe vaak het hier ook regent

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws 365, 

de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

Jarenlang heb ik haar benijd, mijn vriendin in Zuid-Frankrijk. Ze leeft zo mooi in het daar en dan, met haar drie jongens en drie kippen en elke dag een boek in de zon. Als ze mij e-mailt dat ze met haar kroost in de Niçoise zee heeft gezwommen terwijl wij in Amsterdam zitten te koukleumen, wil ik met alle macht blij voor haar zijn. Maar mijn hart is niet van goud en zal dat ook nooit zijn.

Op zulke momenten zijn mijn gedachten als die van Esther, de hoofdpersoon in The Bell Jar: "I'm so jealous I can't speak." The Bell Jar is de enige roman van Sylvia Plath; ik las 'm vorige week uit, in de woonkamer van diezelfde vriendin. Het boek staat vol zinnen zo eenvoudig dat je ze niet moet maar wil herlezen, zoals: "I was supposed to be having the time of my life."

Ook ik moest de tijd van mijn leven hebben, daar op vakantie in Zuid-Frankrijk. Ik had er zo lang naar uitgekeken: die jongens, die kippen, dat boek in de zon. Maar het regende. Het regende de hele tijd.

Zoveel mogelijk in 't zwart

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws 365, 

de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

De eigenaresse van de bed & breakfast had haar zoon de opdracht gegeven naar me uit te kijken. Toen het blonde joch mij het kiezelpad op zag strompelen, begroette hij mij met een gretige bonjour – hij, die anders zo stil was – om meteen daarna het huis in te schieten.

Ik probeerde vaart te maken, maar de wieltjes van de kinderwagen begroeven zich in het grind als de hoeven van een koppige ezel. Ik vloekte. Ik had geen zin in het elegante mens dat zo vriendelijk en verlegen leek.

Een dag eerder had ik haar andere kant gezien: de kant die geen pinpas accepteerde en alleen cash aanvaardde. Ik had toen kordaat gezegd dat ik het geld zou overmaken, net zoals ik met het voorschot had gedaan, en dat had ze maar te aanvaarden – dacht ik.

Daar verscheen ze in de deuropening, een en al verlegen vriendelijkheid, maar niet heus. ‘Bonjour!’ zong ze. ‘Avez-vous passé une bonne journée?’

Hij had gedroomd dat hij een acht had

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws 365, 

de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

Hij heeft een 6,5. Een van tevoren aangekondigde toets, en dan zéven fouten. Hoezo is hij een ‘crac’, een genie, zoals mij eerder met trotse glimlach is meegedeeld? Hij schijnt een klas te mogen overslaan – nou, met een zeseneenhalfje valt dat nog te bezien.

Ik ben een paar dagen op vakantie in Zuid-Frankrijk en volg de weg die hij – de eersteling van een goede vriendin – elke schooldag twee keer aflegt. Waar hij z’n broertjes van 6 en 5 normaliter voortjaagt als een herdershond, zijn nu de rollen omgedraaid. ‘Wie het eerst bij het zebrapad is,’ probeert één van de kleintjes lief, maar hij laat zich niet verleiden. Hij moet zijn lot dragen: hij is 9 en hij heeft gefaald.

‘Het was te verwachten,’ zegt mijn vriendin zacht. ‘Hij had twee weken de tijd om zich voor te bereiden, en pas de avond ervoor besefte hij dat hij een toets zou krijgen. Vijftien pagina’s geschiedenis moest hij uit het hoofd leren. Ja, dat lukt natuurlijk niemand.’

Een zwaar onderschat, gigantisch probleem

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws 365, 

de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

Van dementeren ga je dood.

Ja, u wist dat vast al jaren, maar ik dus niet. Ik dacht dat dementerende bejaarden doodgaan omdat ze bejaard zijn, niet omdat ze dement zijn. En uit onderzoek* blijkt dat 62% van mijn vrienden dat ook dacht.

Maar van dementeren ga je dus dood. Op de voorpagina van de Volkskrant stond een week geleden: “Dementie is een terminale ziekte. Vanaf het moment dat de ziekte zich openbaart, leeft de zieke nog zes tot twaalf jaar.”

Dat was de eerste klap. De tweede kwam nog harder aan. Het doel van het artikel, netjes in de kop beschreven, was: “Jong te dik: groter risico op dementie.” Dikke kinderen worden eerder dement dan minder dikke kinderen. Wie in z’n eerste 25 levensjaren ongezond leeft, gaat dus gewoon keihard eerder dood. Leefde hij daarna als een vrome yogi? Niets mee te maken: “Al in die vroege jaren ondervinden de hersenimpulsen grote schade.”

Hoe overleef je een BN’er?

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws 365, 

de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

Ik ga naar dezelfde fitnessclub als Sanne Vogel. Dat betekent niet dat die club hip is, maar vooral efficiënt: Sanne Vogel lijkt mij een efficiënte meid. Ik zag haar voor het eerst in het onvolprezen tv-programma Pavlov, waarin een BN’er de ene na de andere lichamelijke of psychologische test ondergaat om te ontdekken waarom hij/zij is zoals hij/zij is. Hoe oud is het vernaggelde lijf van cosmeticaqueen Marijke Helwegen eigenlijk? Heeft de koortsachtige acteur Tygo Gernandt inderdaad ADHD? Wat maakt singer-songwriter Tim "dikkie" Knol bijzonder genoeg om succesvol te zijn?

Sanne Vogel deed mee omdat ze wilde weten wat haar zo veelzijdig maakt. Het moet gezegd, ik ben een tikkeltje jaloers: het kind wordt volgende week pas 28 en noemt zichzelf terecht actrice, schrijfster, theatermaakster en regisseur. Maar ze is niet benijdenswaardig. In interviews vertelde ze waarom ze zoveel 'haast' heeft: veel van haar familieleden stierven jong aan kanker.

Desondanks sprankelde ze op tv. Ze sprankelde zo dat ik haar best wel eens wilde ontmoeten. Dus toen ik hoorde dat ze bij BBB zat - zo heet die club van ons - hoopte ik stiekem dat ik haar zou tegenkomen.

Prik haar in de billen. Prikken nou!

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws 365, 

de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

In de billen, ik wilde dat mens in de billen prikken. Ergens in dat perfecte lijf zat dan wel een niersteen, maar wat kon mij die niersteen schelen als ik haar ook in de billen kon prikken: tot drie, zeven, tien keer toe. Hoe ik die naald elke keer door haar huid voelde glijden – eerst die heerlijke zachte weerstand en dan, sssjjj, erdoorheen – het was zalig.

Ik was op bezoek bij een bedrijfje met een naam zo saai dat ik vreesde in een fabriek te belanden waar ze van die klonterige fitness-shakes maken: Virtual Proteins. Het bleek echter één van de spannendste bedrijven waar ik in jaren was geweest. Gevestigd op de High Tech Campus Eindhoven, de slimste vierkante kilometer van Nederland.

John Dettol Rockefeller

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws 365, 

de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

Toen ik gisteravond de reclame voor Dettol No Touch voorbij zag komen op tv, en riep dat ik nóg zo’n automatische zeepdispenser wilde – voor in de badkamer – had mijn man slechts één antwoord: “Rockefeller.”

Ergerlijk wezen, die man van mij. Hij heeft veel te vaak gelijk. Niet dat het in dit geval uitmaakte: Rockefeller of niet, ik ben fan van de No Touch. ’t Is snel, ‘t is hygiënisch, en ‘t zorgt ervoor dat ik nét iets vaker m’n handen was.

Het verhaal gaat – en misschien is het een mythe, weet ik veel – dat John D. Rockefeller eind 19e eeuw zijn olielampjes weggaf. Gratis en voor niets. Wat waren de New Yorkers blij. Wat een fijne lampjes, wat een fijne man! Tot het lampje doofde. Olie op. En wie verkocht die essentiële olie? Gewiekst zakenman Rockefeller. And this time, you’ll pay!

Waanzinnig, die marketingtruc. Zo simpel doch zo doeltreffend! En nog steeds actueel: printers zijn goedkoop, de cartridges allerminst. Nespresso: idem. En Dettol dus.

Ademen met Prins Friso

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws 365, 

de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

Prins Friso. Ooit een totaal onbelangrijk blauwbloedje (Prins Wie?), tegenwoordig een stekelige kwestie. De media, die samen de scepter zwaaien over de isolatiecel der meningen, blijven allemaal bijna net zo politiek correct als de NOS, uit angst uitgemaakt te worden voor a-so-ciaal.

Die angst is groot.

Dus laat ik voorop stellen: het is inderdaad verschrikkelijk wat er met die man is gebeurd, en alle gevolgen van de noodlottige lawine worden terecht ontvangen met gefronste wenkbrauwen en schuddende hoofden van ‘nee, dit wensen we niémand toe, en zeker niet een Van Oranje’.

Nu wil het lot dat de isolatiecel der meningen sinds een paar jaar verrijkt is met een raampje dat ook wel Social Media wordt genoemd. Het raampje dat onomwonden twittert als je het wantrouwend op een kiertje zet.

Dat bleek maar weer 23 maart, de dag dat Telenet, de Ziggo van Vlaanderen, in het jaarverslag 2011 bekendmaakte het bestuurspetje van Prins Friso niet aan een ander over te dragen. “De heer Friso van Oranje-Nassau” mag z’n rol passief blijven spelen. Actief zal moeilijk lukken, lijkt mij, maar goed.

Dikke, vette bitterballen wilden we

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws 365, 

de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

We waren op weg naar huis, mijn man en ik, toen we opeens een vrolijke ‘Hé gozer!’ hoorden, en op een vol terras een stel goede vrienden ontwaarden. De zon scheen, de lucht zong, en in een roes werden er stoelen bij elkaar gesprokkeld. Bier voor de heren, wijn voor de dames; thuis kon best een uurtje wachten.

Naast ons zaten twee Amerikanen: sitcom-Roseanne en haar echtgenoot. Breed, luid, sneakers. Ze hadden het over Emsterdem, hoe great deze city wel niet was, en hoe lovely de people waren. Toen kreeg Roseanne een shake voor haar neus geschoteld, en viel haar masker weg.

‘Excuse me,’ zei ze hard, en op een toon die weinig verontschuldiging verried. ‘Does this have banana in it?’

Het obermeisje knikte van ja, waarop Roseanne “this” onverbiddelijk naar haar echtgenoot toeschoof. Ze zei nog net niet ‘gross’ of ‘yuk’, maar de stand van haar lippen sprak boekdelen.