Een vieze vuile stinkajuin

Dit is de laatste column die eerder werd gepubliceerd op RTLNieuws365, 

 de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

In de pannen- en pottenkast ruikt het de laatste tijd ontzettend naar ui. Niet verrassend: naast pannen en potten bewaar ik er ook mijn ajuinen (een woord dat ik niet uit mijn van oorsprong Vlaamse brein krijg). In een cakeblik liggen grote ajuinen, rode ajuinen en lieve sjalotjes broederlijk op het mes te wachten. Meestal ruik ik ze niet. Maar nu wel.

Apart. Ben ik zwanger of zo? De vraag houdt me echter niet lang bezig: op de kop van één van de ajuinen ontdek ik een hoedje van wit dons.

Schimmel. Ha.

Ik pluk de rotte ajuin uit het cakeblik en laat ’m onmiddellijk weer vallen. Hij is zacht. En van dingen die hard horen te zijn maar zacht zijn geworden, krijg ik de kriebels.

Mijn ex kreeg de kriebels van spinnen. Niet zo handig voor iemand die in een houten cottage in de Cotswolds woonde, waar het van de spinnen stikte. Zo kon het gebeuren dat ik één van zijn verrukkelijk vette tosti’s zat te eten, een oud exemplaar van News of the World naast me (die stonden in stapels om me heen; hij wilde, geloof ik, weten wat er in de arbeidersklasse speelde), als een enorme krijs door het huisje schalde.

Echt zo’n tarzanesque waaaaaaaahhhhh!!!

Daar viel mijn halve tosti in mijn bord; ik was al op weg naar de badkamer, mijn vette vingers aan mijn spijkerbroek afvegend. Stond hij daar in een hoekje, wijzend naar een spin in de badkuip.

“Een spin! Een zeer grote! Echt zéér groot!”

Nu had mijn ex nog een probleem: hij wilde niets of niemand vermoorden. Hij sloeg een kruis als hij langs de weg een aangereden dier zag liggen, en was daarna zeker vijf minuten verdrietig. Heel zoet vond ik dat destijds.

Enfin, met heel veel zelfbeheersing en meters keukenpapier ging hij die spin dan vangen (ik ging dat bij god niet voor hem doen, al mepte ik de spin met liefde voor ’m dood), om het kutbeest vervolgens in het groen, ver van de cottage, vrij te laten.

Vermoeiend allemaal.

En dat herinner ik me terwijl ik met m’n neus boven dat cakeblik van mij hang. Stel je niet aan. Ik pak de stinkajuin op tussen duim en wijsvinger, en kieper hem in de vuilnisbak. Zijn z’n kornuiten nog oké? Die zijn oké; kastdeurtje dicht, einde verhaal.

Of nee: ik ga zo op vakantie, en die ajuinen trekken het niet meer tot mijn terugkomst. Deurtje weer open dus, en hup, weg ermee. Ik heb dan wel geen probleem met spinnen, maar van muizen word ik totaal gestoord. Echt: muizen en ik, dat is nog tien keer erger dan mijn ex met zijn spinnen. Of muizen ajuinen eten, geen idee, maar men moet het lot niet tarten. Adieu.