Mamaporno in vijftig tinten

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws365, 

 de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

Afgelopen weekend lagen er twee boeken op mijn nachtkastje: Vijftig tinten grijs van de Britse E.L. James, en Wild van de Amerikaanse Cheryl Strayed. Niet bepaald topliteratuur, maar je hebt van die dagen.

Waar het eerste boek mij warempel een paar avonden lang had weten te boeien, kon ik nu alleen denken aan Wild. Oprah had er ook last van: die koos het boek zelfs uit om haar nieuwe boekenclub te lanceren. Wild gaat over een vrouw van 26 die moederziel alleen en met minimale ervaring een wandeltocht van 1.770 kilometer onderneemt. Waargebeurd, natuurlijk, en zonder Google Maps. Mij pakte het.

Wat overblijft is Vijftig tinten grijs. Nou, laat maar. Ik bleef hangen op pagina 220 (van de 526), en daar had ik mijn redenen voor. Zo trok ik de oppervlakkige gedachten van Anastasia niet meer. En ik ben gewoon niet van de BDSM, denk ik. Niet van Bondage & Discipline, niet van Dominance & Submission, niet van Sadism & Masochism.

Geef mij maar een keukentafel. Vind ik al avontuurlijk zat.

(Het schijnt trouwens helemaal niet moeilijk te zijn om een vrouw geil te krijgen. Laatst stond in Psychologie Magazine dat vrouwen fysiek opgewonden raken door de aanblik van parende mensapen. Schijnt wetenschappelijk te zijn bewezen.)

Eerlijk is dus eerlijk: ik vermaakte mij een pagina of 200 prima. Maar op een gegeven moment had ik genoeg van al die vieze praat. En toen bleef er bijster weinig over van dat hele ‘mommy porn’.

Recensente Queenie verwoordt het op bol.com als volgt:

Ik maak me ernstig zorgen om de smaak van al deze mensen die dit boek naar de hoogste regionen van de bestsellerlijsten getild hebben. Nog nooit zo'n verschrikkelijk slecht boek gelezen. Slecht geschreven, vreselijke cliché personages, ontzettend suffe slome hoofdpersoon en de seks is ook niet opwindend, hoogstens irritant. Ik heb in mijn tienertijd beter geschreven Bouquetreeksboekjes gelezen.

Ik schaar mij graag achter deze nuchtere Hollandse. Laat de bende recensenten maar gillen. Zoals die van Elle, die het boek onder ‘de meest grensverleggende erotica ooit door een vrouw geschreven’ schaarde. BDSM-grenzen zeker?

Jammer dat Cheryl Strayed, die van de voettocht, dit boek niet in haar rugzak had. Na het lezen van elk boek moest ze het verbranden, zodat ze minder gewicht hoefde mee te sjouwen. Hoe fijn zou Vijftig tinten grijs branden? Vast heel fijn. Want, zo recenseerde The New York Times, het boek ‘zet vrouwen in vuur en vlam!’ Dat uitroepteken alleen al.