Van Marwijk de Zenmeester

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws365, 

 de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

Als opportunistische EK-en WK-voetbalkijker weet ik er niets van af, maar ik mag Bert van Marwijk niet. Ik kan er niets aan doen: zie ik hem op tv, dan bekruipt mij een naar gevoel. Alsof ik kijk naar iemand die er niet is. Hij laat zichzelf nooit zien. Hij doet me denken aan mijn vader.

Mijn vader is niet graag in onze buurt. Daar kan hij net zo weinig aan doen als dat ik niet graag in de buurt van Van Marwijk zou zijn. Hij is gewoon liever elders. En als we aan zijn kop zeuren, reageert hij alleen omdat het moet. Het moet niet omdat het hoort, maar omdat hij anders een scène vreest, en hij verafschuwt scènes.

Van Marwijk is niet anders. Al dat gespeculeer van de fans, al dat geouwehoer van de journalisten – ’t is dat hij niet zonder hen kan. Hij komt opdraven, en uit zijn slof schiet hij zelden; hij is Louis van Gaal niet. Gedoe allemaal.

Mijn vader leek ooit meer op Van Gaal. Tot voor kort kreeg hij om de haverklap een woedeaanval. Die ging volgens hem ergens over. In mijn jeugd liepen we op eieren, maar tenminste dachten we te weten wie hij was.

Nu hij meer als Van Marwijk is, weten we dat niet meer. We hebben werkelijk geen idee. Waar Van Marwijk vaak zegt dat er niets aan de hand is, zegt mijn vader dat er ‘geen probleem’ is.

Ware zenmeesters, die twee. Al lijken ze mij allebei te nuchter voor enige vorm van spiritualiteit. Spiritualiteit staat in hun ogen gelijk aan sentimentaliteit, zo vermoed ik. Wat vinden mannen als Van Marwijk en mijn vader dan wél de moeite waard? Wat denken ze, in het diepst van hun gedachten?

Misschien minder dan ik hoop. Misschien alleen maar: “Laat me met rust. Laat me m’n ding doen.” Wat dat ding dan is voor mijn vader, weet ik niet. In die zin is Van Marwijk doorzichtiger: zijn ding is winnen, winnen, winnen. Of tenminste, dat dacht ik.