De vreemde jongedame in de spiegel

Onderstaande column - een vervolg op deze hier - werd eerder gepubliceerd 
op RTLNieuws365, de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

Afgelopen donderdag moest ik bij SheSuit zijn ‘voor de doorpas’: mijn pak was eindelijk klaar. Sinds de eerste afspraak een maand eerder had ik foto’s ontvangen van het pak in wording: de patronen die langs elkaar op de computer werden geplot, de meters stof die op mijn maten werden gesneden, de ‘fine worsted 100% wool’ die stukje bij beetje uitgroeide tot een pak dat alleen mij zou passen.

Op het eind telde ik de dagen af. Dat vond ik gek. Een maatpak, ik. Eerst bestond-ie niet eens als idee in mijn hoofd. Toen begon-ie te leven, in de spiegel en op de aantekenblok van SheSuit-prinses Angélique. Geleidelijk aan kreeg het pak mijn DNA: zoveel centimeter hier, zoveel centimeter daar. In de weken na die eerste sessie ging hij groeien, dat pak van mij. En nu was het tijd voor de geboorte.

Ik hoopte op een ruggenprik. Want wat als de ‘gemêleerd grijze’ stof van Thomas Fisher toch niet zo sexy bleek? Fine worsted 100% wool – ‘kamgaren’ – klinkt eigenlijk allesbehalve sexy. En wat als ik in die paar weken terrasjesweer flink was aangekomen? Stond ik daar voor die spiegel… ‘Nee, Angélique, het past écht niet.’ Wat een schrikbeeld.

O, o. Waarom moest ik nou zo nodig een maatpak? Maar zodra ik in de showroom van SheSuit arriveerde, ebde mijn angst weg. Ik was jarig, hoera, hoera.

‘Zullen we?’ vroeg Angélique.

Ze glunderde; ik knikte. Kom maar op met mijn zelfbetaald cadeau. Uit het aanpalende atelier zeilde het pak mijn gezichtsveld binnen. Het overtrof al mijn verwachtingen. Vooral dus omdat ik die nooit had gehad.

‘Probeer maar…’

In een roes zweefde ik de kleedkamer binnen. Pumps uit, jeans uit. De pantalon bleken gevoerd met fuchsia viscosezijde. Mijn benen gleden erin; ik rilde. Dus dit was hoe luxe – echte luxe – aanvoelt. De pijpen waren te lang, maar dat hadden ze met opzet gedaan. Inkorten is makkelijker dan verlengen.

Dan het magnifieke jasje. De zilverkleurige knopen van ruwe, wilde Shantung-zijde gingen meteen dicht. Ik bewoog m’n schouders, maakte wat zitbewegingen. Het zat allemaal perfect; dit pak hoorde bij mij. Ik trok snel m’n pumps weer aan en glipte de kleedkamer uit.

‘Zo hé,’ zegt Angélique. ‘Staat je geweldig.’

‘Ja? Mag ik…’

‘Om het hoekje is een spiegel.’

Ik keek – en schrok. Daar stond een jongedame die ik niet kende. Ze droeg een pak dat niemand ooit in een winkel had gezien, omdat het nergens werd verkocht. De oplage was één, en de vreemde jongedame in de spiegel bezat ’m. Mijn hemel. Je kon zien dat ze geen model was, maar het jasje maakte haar dunner, de pantalon langer. Ze mocht er zijn.

‘Kijk,’ zei Angelique. Ze vouwde de mouwen een stukje om. ‘Zo kan het ook.’

‘Het is prachtig,’ zuchtte de vreemde jongedame in de spiegel.

Ik glimlachte. Maria Rosaria, de meesterkleermaakster van 62, zette speldjes onderaan de broekspijpen en verdween in het atelier om de pantalon live in te korten en opnieuw te strijken.

Een half uur later stond ik weer buiten. Waar nu heen met die grote, witte hoes? Ik wist het niet. Maar ik verlangde naar het moment dat ik haar weer zou ontmoeten, die vreemde jongedame in haar schitterende pak.