Op je brave Ford Focus: een baby

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws365, 

 de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

Ik heb eindelijk een reden gevonden om één van de geniale films van Joel en Ethan Coen aan te prijzen: Raising Arizona (1978), hun eerste komedie. Daarin vormen Nicolas Cage (nog met een flinke haardos) en Holly Hunter (even rauw als tegenwoordig) een onwaarschijnlijk stelletje, dat tevergeefs hunkert naar een kind. Als de onsympathieke meubelboer Nathan Arizona zomaar vader van een vijfling wordt, besluiten ze het lot in eigen handen te nemen: ze gaan er eentje stelen.

Er volgen allerlei vernuftige plotwendingen. Op een gegeven moment wordt het met succes gestolen Junior hen afgepakt. Niet door vader Arizona, maar door twee domme boeven (type De Zware Jongens uit Donald Duck). Die stoppen bij een winkel om luiers voor het zojuist gekidnapte kind te halen. Terwijl de één het autostoeltje (met kind erin) op het dak van de auto zet, komt de ander roepend en tierend naar buiten gerend. Ze scheuren weg, om er  pas na een paar minuten achter te komen dat Junior nergens te bekennen valt. De hilarische scène staat op YouTube (vanaf 0:50).

Hoe verschrikkelijk moet het zijn als zoiets je in het echt overkomt. Stel je voor dat jij het bent in die auto, dat jij dat zitje op je auto hebt laten staan! En stel je voor dat 19 jaar oud bent, en je kind 5 weken. Je bent nog maar net gewend aan het feit dat je überhaupt een kind hébt.

Het is vrijdagavond; de baby houdt maar niet op met huilen. Kom, zegt je vriendje, we maken even een ommetje, valt-ie wel in slaap. Jullie stappen in jullie fijne Ford Focus en rijden naar het park. Eindelijk rust; de baby slaapt. Het is een mooie nacht. Kijk eens naar die sterren, zucht je. En kijk eens wat ik hier heb, zegt je vriendje. Hij houdt een joint in de lucht. Maar de baby dan…? Ach, kom, eentje maar, je bent zo gespannen, relax… Oké, één hijsje dan.

Tegen elven rijden jullie terug naar huis. Maar eerst nog even een paar biertjes scoren. En dan opeens: zwaailichten, een helse sirene, get out of the car! Je vriendje wordt tegen de auto gesmakt, de baby begint te krijsen, you have the right to remain silent. Je mengt je er maar niet in met je wietkop, en kijkt toe hoe je vriendje wordt afgevoerd: ze hebben hem bier zien drinken voordat hij achter het stuur kroop, en dat mag niet.

Je rijdt doelloos rond tot je baby weer slaapt. En nu? O, wat een kutavond… Je besluit naar je vrienden toe te rijden. Ze verwelkomen je en troosten je. Maar wat ben je moeilijk kalm te krijgen… Hier meis, een joint, kom op. Je verzet je, maar ach ja, waarom ook niet. Een uur later neem je afscheid. Je baby slaapt heerlijk, alles komt goed. Je zet hem even in z’n zitje op de auto terwijl je je veters dichtknoopt, en je rijdt weg.

Ai.

Een dag later geloof je je ogen niet: op internet en het journaal zie je jezelf terug. De politie van Arizona, waar je woont, heeft je ‘mug shot’ vrijgegeven aan de media, die je levend villen. Dat je je rot schaamt en vreest voor de toekomst van je kind, is niet genoeg. Je bent slechter dan een verkrachter; je lijkt wel een voortvluchtige moordenaar. Overal ter wereld heeft men nu een mening over je. Over je schele ogen, je knalroze haar. En je denkt: heb ik dit nou echt verdiend? I’m so sorry!