Omdat het zo hard regent

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws365, 

 de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

De hemel was opengebarsten en ik fietste eronderdoor. Het regende zo hard dat ik met één hand een luifeltje boven mijn wenkbrauwen moest vormen, of mijn contactlenzen spoelden eruit.

Een kruispunt. Oranje – of nee, het was net als tijdens het EK – toch rood. Ik scande de weg; het kon nog. Ik trapte alsof de bliksem me achternazat.

Ik had de overkant net bereikt toen een politieagent zich op het fietspad materialiseerde. Hij had zich met een collega in de overdekte wintergalerij schuilgehouden, met als doel mensen te pakken zoals ik.

Aso’s.
Wegpiraten.
Snelheidsduivels.

Hij strekte zijn arm omhoog en ik remde af. De regen petste op zijn kekke regenpak. Hij was knap en jong, en zijn collega ook.

“Ik gelóóf,” zei de agent, zijn hand nog steeds naar boven gericht, “dat u zojuist door rood reed.”


“Ja,” piepte ik. (Ik ben bang voor agenten. Agenten zijn zelden van de slimsten, en toch mógen ze zoveel.)

“Waarom deed u dat?”

Ik wiste het water van mijn voorhoofd.

“Omdat het zo hard regent,” fluisterde ik schuldbewust.

De agent knikte en keek naar zijn collega. Hoog tijd voor een flinke bon, zag ik hen denken. Ze hadden het maar goed voor elkaar. Waakzaam en dienstbaar, en klaar voor een potje burgertje pesten.

“Dat is heel gevaarlijk.”

“Ik weet het,” zei ik. “Mag ik misschien even onder het afdak komen staan?”

“Waarom zo’n haast?” vroeg de andere agent. “Je bent nu toch al zeiknat.”

Dat kon ik niet ontkennen. “Ik betaal wel,” zuchtte ik.

Maar de agent die nog steeds in de regen stond, overstemde mijn woorden. “Ga maar weer,” zei hij terwijl hij zelf de droogte in stapte.

Ik fronste.

“En doe voorzichtig,” zei de andere agent.

“O,” zei ik, haast teleurgesteld. “Bedankt.”

Was dit een nieuwe taktiek? Geen Bad Cop/Bad Cop (zoals ik van de politie Amsterdam-Amstelland gewend ben), maar af en toe twee pure Good Cops ertussen, voor de gein? Of stond er verderop nog een stel bonnenschrijvers in een portiekje te wachten, en zouden zij mij dubbel te grazen nemen mocht ik straks nog een keer door rood rijden?

Beduusd fietste ik weg, als in een droom. Een natte droom, waarin de politie knap en jong was, en aardig.