In een land waar de zomer ziek is

Nog voordat ik in staat was te begrijpen wat ze zei, maande mijn moeder me aan om naar buiten te gaan zodra de zon scheen. “Als de zon schijnt, moét je naar buiten.” Het was een regel, een waar gebod.

Soms baalde ik ervan. Dan was ik net zo lekker aan het tekenen, en buiten tekenen vond ik niets. De felle zon op het sneeuwwitte schetspapier verblindde me, en de wind jengelde om aandacht – nee, laat maar. Maar meestal ging ik toch. Ik moest wel ontzéttend lekker aan het tekenen zijn om tot ongehoorzaamheid over te gaan.

Mijn zeldzame uitbarstingen van ongehoorzaamheid legden de kiem voor een hele nare karaktertrek: schuldgevoel. Ik voel mij heel snel heel schuldig over zaken die eigenlijk wegwuifbaar zijn. Ik heb ermee leren leven, maar de vraag is of dat positief is. Ik kan maar beter op therapie.

Dus, waarde therapeut, vandaag ben ik weer terug bij af: de zon schijnt, en ik zit binnen met mijn schuldgevoel. Dat moet wel; ik heb een deadline, en zon plus laptop is net zo irritant als zon plus schetspapier. Zo gaat dat met volwassenen: die kunnen zich niet laten afleiden door iets onbeduidends als het weer. Er moet geld verdiend worden.

Jammer is dat eigenlijk. Want voor wie leeft in een land waar de zomer ziek is, is het best een mooie regel. De moeder van mijn moeder zegt het ook altijd, als de wolken eindelijk wijken: “Il fait tellement beau! On va se mettre dehors.” En daar ploffen de kussens op de tuinstoelen, de parasol suist open, de koffiekopjes rinkelen op hun schoteltjes. Mooie tijden. Als je geen geld hoeft te verdienen.