Zijn blik snoerde me de mond

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws 365, 

de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

Een prima plek om de krant te lezen, zag je de dikke man denken. Hij ritste een Volkskrant uit z’n rugzak, liet z’n brede billen op de bank zakken, en begon te lezen. Na de kop – “België in shock na busramp” – keek hij weer op.

Barbecueërs, koorddansers, frisbeeërs, ze waren allemaal uit hun winternest gekropen om zich met aanstekelijk genoegen in het park uit te strekken. Zonsondergang op Rokjesdag; gisteravond in het Vondelpark wilde men aan busrampen niet denken.

De blauwe ogen van de dikke man volgden een opwippende paardenstaart. ‘En die zon alléén al,’ hoorde hij de blondine zeggen tegen haar jogmaatje. De dikke man glimlachte, en ik ook, want er zat muziek in haar stem, het was niet anders.

Ik wandelde verder de lente in.

Overal picknickende stellen, van de weeromstuit opnieuw verliefd. Overal hangjongeren in groep, nog higher dan anders. En overal politie: te voet, op de fiets, op de motor.

Ze keken heel ernstig, die agenten.


Of er iets aan de hand was, wilde ik weten. Ik moest wachten: meneer was aan de walkie-talkie. Niemand zei iets in of uit die walkie-talkie, maar zijn blik snoerde me de mond.

Toen hij na een minuut nog steeds roerloos naar dat ding stond te staren, herhaalde ik mijn vraag. Dat was eng, alsof ik iets over de busramp vroeg, uitgerekend op deze mooie avond, in dit mooie park.

‘O,’ zei de agent. ‘We zijn extra oplettend in de eerste lentedagen. Het park…’ Hij cirkelde met de walkie-talkie in de lucht, op zoek naar woorden. ‘Het park kan de drukte nog niet aan.’

Vlagen zomerse muziek. Steeds sneller trommelende trommelaars. En toen hoorde ik ze: de groene kanaries, kwetterdend alsof ze anders uit de bomen zouden vallen. Ze stonden doodsangsten uit.

Een rampengebied in wording! Ik maakte dat ik wegkwam.