Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws 365,
de iPad-applicatie van RTL Nieuws.
‘Wat is het hier mooi, hè…’ fluistert de blonde tegen de grijze.
Normaliter zou ik nu mijn pas inhouden. Om hen af te luisteren zou ik misschien wat Groente en Fruit betasten, of een Voorverpakt Brood oppakken, of misschien zelfs een zak Aardappelen, maar ik kan het niet. Ik straal zélf: ik ben in een Jumbo en ik ben dol op Jumbo en hoe heb ik kunnen missen dat deze winkel al zeker vijf dagen bestaat? Mijn Jumbo!
Ik volg Jumbo al jaren. Eerst als economieredacteur van Elsevier, toen uit pure interesse. Familiebedrijven met ambitie zijn zeldzaam, en dus fascinerend. In 2005 interviewde ik Jumbo’s algemeen directeur Frits van Eerd. Dat was hoegenaamd niet verrassend – misschien had hij een kater; hij was in elk geval doodsaai – maar het reisje dat erop volgde wel. Ik moest naar Winterswijk, op zich geen pretje, maar het moest: hun paradepaard van 3.000 vierkante meter stond daar op stal.
Ik vond het gewéldig.
Tuurlijk, ik wist donders goed dat het allemaal marketing was. Marketing, marketing, alles is marketing – ik moest me niet laten verblinden. Maar ik had van tevoren een wenslijstje gemaakt. Als ze die lastige producten hadden (gedroogd eekhoorntjesbrood, moeilijk te vinden in 2005), dan hadden ze mij.
Ze hadden mij.
En verdomd, ze hebben me weer. De Jumbo in mijn buurt – de derde in Amsterdam, een ex-C1000 – is niet heel groot, maar op de één of andere manier groot genoeg om alles te hebben wat ik wil. Sauzen van Jamie Oliver. Verschillende soorten gedroogde pasta van De Cecco. Twee soorten buffelmozzarella. Twéé!
Morgen ga ik weer. Misschien met een vriendin. En dan gaan we bij de Panklare Groenten staan, en dan fluister ik: ‘Wat is het hier mooi, hè…’
Een muts, dat ben ik. Een Jumbogele muts, en ik ben er nog trots op ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten