De Rus van weinig woorden

Pagina 11 van de Volkskrant was vrijdag bedrukt met één woord: morgen. Twee pagina’s verderop stond hetzelfde, met daarbovenop in transparante letters: morgen is vandaag.

Even dacht ik dat het een boodschap van KWF Kankerbestrijding betrof – iedereen verdient een morgen – maar het waren oranje letters, en KWF is meer van het blauw en het rood.

Raar, dacht ik. Wie besteedt twee keer €30.000 aan een advertentie met een flutslogan?

TNT Post dus. Of beter: PostNL, de zoveelste nieuwe naam voor het bedrijf.

En toen ging de bel.

‘Pakketje voor u,’ klonk het matjes door de intercom.

Ha, de Rus.

‘Heb je m’n handtekening nodig?’ vroeg ik.

Tot mijn genoegen zei hij ja, wat inhield dat ik naar beneden moest komen – en ik hem gelijk even kon vragen hoe het nou zat met PostNL. Dat zou de Rus van TNT Post wel weten.

Zijn echte naam bestond voornamelijk uit medeklinkers, had ik een paar pakketjes geleden begrepen. ‘Pardon?’ vroeg ik nog. ‘Noem me maar “de Rus”. Dat doet iedereen.’

Verveeld stond hij in de hal te wachten, de Rus van weinig woorden. Hij droeg hetzelfde zwart-oranje uniform als altijd.

‘Zo,’ zei ik. ‘Twéé pakjes zelfs.’ Ik nam ze aan en zette ze naast me op het tapijt. Toen ik opkeek, stond hij al klaar met zijn handtekeningenmachine. ‘Werk je vanaf vandaag niet voor PostNL?’

‘Ach,’ zei hij, en reikte mij het pennetje aan.

Ik kraste mijn handtekening op het schermpje en drukte de punt van het pennetje op “OK”. ‘Niet onder de indruk van de nieuwe naam?’

De Rus schudde zijn hoofd.

‘Krijg je geen nieuwe outfit?’

Weer schudde hij zijn hoofd. ‘Moeten we zelf betalen.’

‘O. En je bestelbusje? Komt daar het nieuwe logo niet op?’

Hij haalde z’n schouders op. ‘Allemaal zelf betalen. Laat maar.’

Tot de volgende keer; daar vertrok de Rus van PostNL.

Ik nam mijn pakjes mee naar boven. De Volkskrant lag nog steeds open op pagina 13. ‘Wilt u weten welke nieuwe mogelijkheden PostNL voor u heeft? Lees dan de speciale editie van “Er is Post!” die u vandaag ontvangt.’

Ik had niets ontvangen, maar wat maakte het uit. De Rus had gelijk: laat maar.