One fine morning

Op Art Amsterdam trakteerde ik op een harde wener. Dat is volgens de Van Dale een soort raskonijn; mij doet het eerder denken aan een stijve jongeheer. Het bleek een fijn, rond gebakje. Met zo’n genot zou ik raskonijn noch jongeheer ooit verslinden. Mijn vriendinnetje C. al helemaal niet – zij had, ocharme, last van plankenkoorts.

Straks werd ze verwacht in de VIP-lounge, om deel te nemen aan een symposium. Ze viel in voor haar baas, een Belgische kunstverzamelaar die tegen C. iets als ‘fuck it’ had gezegd, ‘ga jij maar naar Amsterdam, ik vertrek naar New York.’

Daar zat C. dan, tussen de bejaarde bobo’s. En ze moest als laatste, ook dat nog.

‘One fine morning in 1998,’ begon ze, waarop ik wakker schoot, ‘my boss was staring happily at the walls of his newly refurbished office, when someone asked him what he planned to fill those walls with. “O,” he sighed, “I guess I’ll have to buy some posters.” A gallery owner, smelling money, came by with pictures of art he couldn’t sell. My boss took a quick look – and declined. “I’ll come and see you one day, when I have nothing better to do”, he promised.

‘So one rainy afternoon, he persuaded his wife to go with him to see the gallery owner. “I know,” he said, “I don’t feel like it either, but it’ll only take a minute or two.” And it did. In those two minutes, my boss bought two works of art. A passion was born.’

Fluiten wilde ik, en ‘bis, bis’ roepen, maar ik had net een hele vuile blik gekregen van een man met een hoed op zijn knie, alleen omdat ik een slok water nam uit mijn aluminium drinkfles, dus hield ik mij gedeisd.

Daarna ging het bergafwaarts. Men zei macabere dingen als ‘Francis Bacon didn’t say much to me’ en ‘the ghost of the collector’, en de moderator bleef maar vragen: ‘Would you like to command on that?’

Mijn gedachten dwaalden af naar het Zuidterras en de lekkernijen die daar nu werden verorberd. Een harde wener, dacht ik, zou er best in gaan. Een harde wener, en een glaasje witte wijn.