Voor je het weet lijk je op Kluun

Pas als tram 2 haar gezichtsveld doorklieft, beseft ze dat ze zat te staren naar de luifel van POMPIDOU – RESTAURANT – WIJNBAR. Er zit mos op de luifel. Het ding gaat dan ook nooit dicht, en het restaurant nooit open. Des te beter: Pompidou serveert ‘panchetta’ en ‘truffelcréme’, en daar kan ze niet tegen.

“Eén muntthee!”

Ze glimlacht. Sylvia Witteman schoot haar weer eens te binnen: muntthee is ‘heet water met muntstruik’.

Via Twitter complimenteert ze Sylvia weleens, maar een antwoord krijgt ze niet.

Sylvia’s busy, denkt ze dan, too busy to come to the phone.

Ze trekt het glas naar zich toe – oppassen, MacBook – en bedient de muntstruik als een theezakje. Erin of eruit? Ze denkt aan de drenkeling die ze samen ooit uit de Prinsengracht redden. Spannend – tot die gast begon te lallen dat hij haar wilde neuken. Neu-kén! Weet je nog, zou ze haar geliefde willen vragen, toen?

Ze buigt zich over de Bugaboo waarin haar dochter ligt te slapen, de wangen rood van de DKTP-prikken. Het arme kind moet thuis zijn. Waarom zijn ze niet thuis? Ze vist de muntstruik uit het glas, neemt een voorzichtig slokje. Thuis heeft ze een muntstruik, een echte. Daar is muntthee helemaal gratis. Maar ze zijn niet thuis.

***

Ze richt haar aandacht weer op het scherm en herleest haar tekst. Niet slecht. Misschien zelfs oké. Maar nee – tram 2, Pompidou, Sylvia Witteman, Twitter, MacBook, Bugaboo – het is niet de bedoeling lectuur te schrijven.

In Hollands Maandblad las ze vanochtend een essay met als titel “Geen iPhone, please, wij zijn schrijvers”. Hans Hogenkamp vraagt zich af waarom verwijzingen naar de reëel bestaande wereld zo zelden voorkomen in Nederlandstalige literaire fictie.

‘Minder talentvolle auteurs klampen zich vaak vast aan een realistische, actuele verteltrant omdat zij niet anders kunnen. “Lectuur” is vrijwel altijd “realistisch”, en uit vrees voor dat stigma bewaren de “literaire” schrijvers een hygiënische afstand tot het alledaagse. In hun verhalen dus geen sms’jes, want voor je het weet lijk je op Kluun.’

Daarom: delete, delete.

Of niet? Want is het geen onzin, dat ‘een boek besmet met actuele details’ automatisch niet-literair is?

Zij vindt van wel.

En ik ook.

Dus.