Een vieze vuile stinkajuin

Dit is de laatste column die eerder werd gepubliceerd op RTLNieuws365, 

 de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

In de pannen- en pottenkast ruikt het de laatste tijd ontzettend naar ui. Niet verrassend: naast pannen en potten bewaar ik er ook mijn ajuinen (een woord dat ik niet uit mijn van oorsprong Vlaamse brein krijg). In een cakeblik liggen grote ajuinen, rode ajuinen en lieve sjalotjes broederlijk op het mes te wachten. Meestal ruik ik ze niet. Maar nu wel.

Apart. Ben ik zwanger of zo? De vraag houdt me echter niet lang bezig: op de kop van één van de ajuinen ontdek ik een hoedje van wit dons.

Schimmel. Ha.

Ik pluk de rotte ajuin uit het cakeblik en laat ’m onmiddellijk weer vallen. Hij is zacht. En van dingen die hard horen te zijn maar zacht zijn geworden, krijg ik de kriebels.

Omdat het zo hard regent

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws365, 

 de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

De hemel was opengebarsten en ik fietste eronderdoor. Het regende zo hard dat ik met één hand een luifeltje boven mijn wenkbrauwen moest vormen, of mijn contactlenzen spoelden eruit.

Een kruispunt. Oranje – of nee, het was net als tijdens het EK – toch rood. Ik scande de weg; het kon nog. Ik trapte alsof de bliksem me achternazat.

Ik had de overkant net bereikt toen een politieagent zich op het fietspad materialiseerde. Hij had zich met een collega in de overdekte wintergalerij schuilgehouden, met als doel mensen te pakken zoals ik.

Aso’s.
Wegpiraten.
Snelheidsduivels.

Hij strekte zijn arm omhoog en ik remde af. De regen petste op zijn kekke regenpak. Hij was knap en jong, en zijn collega ook.

“Ik gelóóf,” zei de agent, zijn hand nog steeds naar boven gericht, “dat u zojuist door rood reed.”

Van Marwijk de Zenmeester

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws365, 

 de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

Als opportunistische EK-en WK-voetbalkijker weet ik er niets van af, maar ik mag Bert van Marwijk niet. Ik kan er niets aan doen: zie ik hem op tv, dan bekruipt mij een naar gevoel. Alsof ik kijk naar iemand die er niet is. Hij laat zichzelf nooit zien. Hij doet me denken aan mijn vader.

Mijn vader is niet graag in onze buurt. Daar kan hij net zo weinig aan doen als dat ik niet graag in de buurt van Van Marwijk zou zijn. Hij is gewoon liever elders. En als we aan zijn kop zeuren, reageert hij alleen omdat het moet. Het moet niet omdat het hoort, maar omdat hij anders een scène vreest, en hij verafschuwt scènes.

Van Marwijk is niet anders. Al dat gespeculeer van de fans, al dat geouwehoer van de journalisten – ’t is dat hij niet zonder hen kan. Hij komt opdraven, en uit zijn slof schiet hij zelden; hij is Louis van Gaal niet. Gedoe allemaal.

Mamaporno in vijftig tinten

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws365, 

 de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

Afgelopen weekend lagen er twee boeken op mijn nachtkastje: Vijftig tinten grijs van de Britse E.L. James, en Wild van de Amerikaanse Cheryl Strayed. Niet bepaald topliteratuur, maar je hebt van die dagen.

Waar het eerste boek mij warempel een paar avonden lang had weten te boeien, kon ik nu alleen denken aan Wild. Oprah had er ook last van: die koos het boek zelfs uit om haar nieuwe boekenclub te lanceren. Wild gaat over een vrouw van 26 die moederziel alleen en met minimale ervaring een wandeltocht van 1.770 kilometer onderneemt. Waargebeurd, natuurlijk, en zonder Google Maps. Mij pakte het.

Wat overblijft is Vijftig tinten grijs. Nou, laat maar. Ik bleef hangen op pagina 220 (van de 526), en daar had ik mijn redenen voor. Zo trok ik de oppervlakkige gedachten van Anastasia niet meer. En ik ben gewoon niet van de BDSM, denk ik. Niet van Bondage & Discipline, niet van Dominance & Submission, niet van Sadism & Masochism.

Geef mij maar een keukentafel. Vind ik al avontuurlijk zat.

Het kan allemaal. In het koetshuis.

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws365, 

 de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

Gisterochtend ontving ik een envelop van een Amersfoortse makelaar. Ik had nog nooit van hem gehoord, en met Amersfoort heb ik geen enkele connectie. Dat vond ik op zijn minst vreemd.

Er zat een brief met een brochure in. “Geachte heer/mevrouw Gordts,” ving de makelaar aan. “Hierbij ontvangt u brochure van de Berkenlaan 12 te Hilversum welke wij in de verkoop hebben.” Deze slordige poe-poe taal stond me niet aan, de inhoud nog minder. “Voor aanvullende informatie en/of een bezichtiging ben ik bereikbaar. Mailt of belt u mij?”

Na de vriendelijke groeten gooide ik de brief aan de kant. Ik begreep niet waarom ik deze brief zou willen krijgen, of waarom ik die makelaar zou willen mailen of bellen. Ook met Hilversum heb ik geen enkele connectie.

“TE KOOP / FOR SALE” stond op de voorkant van de bijgevoegde kleurenbrochure. Daaronder een foto van een Knoks aandoende gigavilla op groen gras. De plattegrond bevatte de woorden:

Op je brave Ford Focus: een baby

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws365, 

 de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

Ik heb eindelijk een reden gevonden om één van de geniale films van Joel en Ethan Coen aan te prijzen: Raising Arizona (1978), hun eerste komedie. Daarin vormen Nicolas Cage (nog met een flinke haardos) en Holly Hunter (even rauw als tegenwoordig) een onwaarschijnlijk stelletje, dat tevergeefs hunkert naar een kind. Als de onsympathieke meubelboer Nathan Arizona zomaar vader van een vijfling wordt, besluiten ze het lot in eigen handen te nemen: ze gaan er eentje stelen.

Er volgen allerlei vernuftige plotwendingen. Op een gegeven moment wordt het met succes gestolen Junior hen afgepakt. Niet door vader Arizona, maar door twee domme boeven (type De Zware Jongens uit Donald Duck). Die stoppen bij een winkel om luiers voor het zojuist gekidnapte kind te halen. Terwijl de één het autostoeltje (met kind erin) op het dak van de auto zet, komt de ander roepend en tierend naar buiten gerend. Ze scheuren weg, om er  pas na een paar minuten achter te komen dat Junior nergens te bekennen valt. De hilarische scène staat op YouTube (vanaf 0:50).

Hoe verschrikkelijk moet het zijn als zoiets je in het echt overkomt. Stel je voor dat jij het bent in die auto, dat jij dat zitje op je auto hebt laten staan! En stel je voor dat 19 jaar oud bent, en je kind 5 weken. Je bent nog maar net gewend aan het feit dat je überhaupt een kind hébt.

De vreemde jongedame in de spiegel

Onderstaande column - een vervolg op deze hier - werd eerder gepubliceerd 
op RTLNieuws365, de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

Afgelopen donderdag moest ik bij SheSuit zijn ‘voor de doorpas’: mijn pak was eindelijk klaar. Sinds de eerste afspraak een maand eerder had ik foto’s ontvangen van het pak in wording: de patronen die langs elkaar op de computer werden geplot, de meters stof die op mijn maten werden gesneden, de ‘fine worsted 100% wool’ die stukje bij beetje uitgroeide tot een pak dat alleen mij zou passen.

Op het eind telde ik de dagen af. Dat vond ik gek. Een maatpak, ik. Eerst bestond-ie niet eens als idee in mijn hoofd. Toen begon-ie te leven, in de spiegel en op de aantekenblok van SheSuit-prinses Angélique. Geleidelijk aan kreeg het pak mijn DNA: zoveel centimeter hier, zoveel centimeter daar. In de weken na die eerste sessie ging hij groeien, dat pak van mij. En nu was het tijd voor de geboorte.

Ik hoopte op een ruggenprik. Want wat als de ‘gemêleerd grijze’ stof van Thomas Fisher toch niet zo sexy bleek? Fine worsted 100% wool – ‘kamgaren’ – klinkt eigenlijk allesbehalve sexy. En wat als ik in die paar weken terrasjesweer flink was aangekomen? Stond ik daar voor die spiegel… ‘Nee, Angélique, het past écht niet.’ Wat een schrikbeeld.

I have no zorgverzekering

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws365, 

 de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

Ik was net klaar met opruimen toen C. sms’te. ‘I do not come today,’ las ik. ‘I m at home siek. Probably i eat some thing not good. I vomit 3 times. I have no power.’

C. is onze schoonmaakster, de eerste die zingend en swingend haar werk doet. Waar ik vroeger altijd probeerde elders te zijn op de schoonmaakmiddag, sinds twee jaar maakt het mij niet meer uit. C. is haast een vriendin. Een vriendin die ik 12,50 per uur betaal, maar toch.

C. stoot beduidend minder vaak dingen om dan haar voorganger. Ik geloof dat zij G. heette, maar dat zal wel niet. G. haatte haar baan. Ze zuchtte bij alles wat ze deed, zelfs bij het afstoffen van de bovenste boekenplank, waar ze met haar twee meter toch echt heel makkelijk bij kon. G. ging na een paar maanden terug naar Brazilië; ik hield haar niet tegen.