Zijn pakje in haar tas

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws365, 

de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

Al met al duurde het een seconde of vijf. Ik liep langs, zag het gebeuren, en dat was het dan. Maar het was mooi.

Eerst haalde ik een vrouw in. Ze wandelde langzaam, op zwarte laarsjes. Toen ik haar voorbij liep, bleek ze ouder dan haar korte rokje deed vermoeden. Vijftig, misschien al zestig. Nog steeds mooie benen. Ze zwierde met haar witte plastic tas.

Ik was haar allang vergeten, als ik toen niet een man in mijn vizier had gekregen. Hij kwam de zijstraat uit gelopen. Een lange man met een klein wit pakje, en hij straalde.

Oudere mannen zie ik niet zo vaak stralen. Zeker niet mannen van rond de zestig. Ik weet niet wat het is met mannen van rond de zestig. Ze hebben soms een glans verloren, al weet ik niet zo goed welke.

Enfin, deze man had zijn glans weer terug. Ooit verloren, denk ik, en nu – hoe lang al? een maand of drie, vier? – onverhoopt weer terug.

Want opeens kwam ze m’n gezichtsveld in gevlogen: die vrouw. Ze moet het op een loopje hebben gezet toen ze de man uit de zijstraat zag komen. Hij stopte; ze landde in zijn armen.

Kort zoenden ze elkaar, en ik zag wat hen allebei zo deed glinsteren: elkaar.

Z’n pakje gleed in haar tas. Hij nam de tas over alsof hij dat altijd deed, en arm in arm staken ze de straat over. Ze hadden geen woord gezegd.

Klein geluk ontroert me.