Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws365,
de iPad-applicatie van RTL Nieuws.
Sinds een maand word ik bestookt door vrienden
die eerst zeggen en vervolgens schreeuwen dat ik Intouchables moet zien. Jong, oud, halve
studenten of doorwinterde carrièretijgers, allemaal vinden ze die film steengoed
dan wel ge-wel-dig. Toen ik ontdekte dat de International Movie Database ook
al zo enthousiast was (voor IMDb is een 8,5 steengoed dan wel ge-wel-dig), gaf
ik toe.
Met tegenzin. Al bezweert iedereen dat
Intouchables geen arty film is, het blijft een Franse film, en in mijn ervaring
zijn Franse films vaak, nou ja, sáái. Sinds ik een kind heb, ben ik niet meer
zo van de saaie films. Laat mij nou maar gewoon lekker lachen of bang zijn,
maar laat me alsjeblieft niet in slaap vallen of, God verhoede, nadenken.
Intouchables is een feelgoodmovie, Em. Je moet
echt gaan, Em. Ga dan, Em. Ben je al geweest, Em?
Oké, oké, okééé dan! Oppas geregeld voor zaterdag
(dank, schoonmama en -papa) en naar pathe.nl voor de kaartjes. Tuschinski,
Grote Zaal, 21:40, top. Betere zitplaatsen, pinpas erbij – check, hup, klaar.
Bevestiging in de mail; ready set go.
Dát ging lekker, zeg.
Toch maar even checken.
Donderdag 10 mei?! K*t!!! Dat is vandáág!! Over
veertig minuten! O, goed geregeld, Em, goéd gerégeld, 21 euro 55 weggebonjourd.
Hoe kan je zo stom zijn?!
Het was 21:09.
Bij de veel gestelde vragen deden de “Vragen en
problemen m.b.t. online aankopen” het niet: “Server Error in '/' Application.”
Dan maar bellen, wat ik haat. Na twee minuten werd er zowaar opgenomen (ik relaxte).
Het miepje zei: “Heeft u een ogenblikje?” Ik zei ja, al knarsetandend, want ze
moest ongetwijfeld een gesprek met haar best callcenter friend afronden en daar
had ik simpelweg geen tijd voor.
Het werd 21:13.
Om 21:15 kon ik het miepje vertellen hoe stom
ik was geweest. Ze zei niet: o wat jammer nou, of: o dat is niet zo handig nee,
want ze zei:
“Het is de procedure dat u tot maximaal 2 uur
voorafgaand aan de voorstelling naar de kassa van de bioscoop gaat. Dan krijgt
u een vrijkaartje of u…”
“Het is 21:16,” onderbrak ik haar. “Ik heb
geen 2 uur meer.”
“Ik zeg u alleen wat de procedure is.”
“Wat zegt de procedure over –”
“Als er een andere mogelijkheid was geweest,
had ik u dat meteen gezegd.”
Hád dat dan meteen gezegd, geit, dacht ik,
maar ik zei bedankt dan en hing op.
Gelukkig bedacht ik om 21:17 dat ik een
vriendin blij kon maken met die twee kaartjes. Ik belde haar, ze overlegde met
haar moeder, ze belde terug, ik smeekte een beetje, en nou zit zij lekker met
haar moeder in de bios.
Niets aan de hand dus, eigenlijk.
(Je had Pathé niet eens moeten bellen, Em.
Maak eens iemand blij zonder eerst aan jezelf te denken.)
Even diep ademhalen.
Hè hè.
En ik heb zelf twee nieuwe kaartjes gescoord. Juiste
dag, juiste uur. Je suis intouchable!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten