Op naar de volgende kater

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws365, 

de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

Ik was bijna de deur uit toen mijn man me nariep of ik Smacks wilde meenemen.

‘Ben je dat zeker?’ riep ik terug. ‘Wil je niet liever gewoon Rice Krispies?’

Puur zelfbescherming: ik vind Smacks verslavend. Niet verslavend lékker, overigens.

‘Wat?’

Hij begreep me pas toen ik mijn uitspraak aanpaste: van het Vlaamse raais-kriespiés naar het Hollandse rijs-kríspies. Weer zo’n woord dat te ingebakken zit om het ooit nog te veranderen. Enfin, hij bleef bij Smacks, dus ik kocht Smacks. (Wat ik dus Smaks noem en hij Smeks, maar dat terzijde.)

Meteen na thuiskomst scheurde ik het pak open.

Smacks stinkt. Het zijn gepofte tarwekorrels, maar ze ruiken naar karton. Er valt zelfs een vleugje lijm te bespeuren. Misschien is dat de honing (maar liefst 1% van alle ingrediënten). Na het eten voelen je tanden raar aan, alsof je ze hebt gemarineerd in een bak met suikerwater.

Of Smacks smaak heeft, weet niemand. De suiker werkt als een narcoticum: het verdooft de smaakpapillen ogenblikkelijk. Helaas geldt dit niet voor het gehemelte, dat door de harde korrels genadeloos wordt opengereten.

Duidelijk, duidelijk – maar daar hagelden de korrels koel en krachtig de kom in. Melk erbij, snel, sneller. Binnen de halve minuut was alles op. Aangenaam kon ik het niet noemen. Toch nog maar een kom. En nog één om het af te leren. Alles naar binnen. Weerzinwekkend.

‘Is er nog Smacks?’ vroeg mijn man.

De slijmerige kikker grijnsde me vanaf het pak triomfantelijk aan. Het was hem weer gelukt. Ik schoof het halve pak van me af en zei: ‘Ik eet nooit meer Smacks.’

Precies wat ik over alcohol zeg, na een flinke kater. Op naar de volgende kater dus!