Ik ben een beetje een lui varken

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws 365, 

de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

Ik ben huiverig de man achter @twaaltjes te interviewen, bang om pardoes in een twaaltje te belanden, en dat moet een mens niet willen. In een twaaltje - een Twitter-verhaaltje van maximum 140 tekens - is de hoofdpersoon steevast een zielepiet, een eenzaat, of gewoon te goed voor deze wereld. Moet je niet willen.

Een greep uit de twaaltjesbak:

"Elke avond stond hij naar haar raam te staren. Ze kwam naar buiten en vroeg 'Wat moet je, vetklep?' Van dichtbij vond hij haar tegenvallen." (Supergrappig vond ik deze.)



"Ze zeggen dat de zorg voor zijn vrouw te zwaar voor hem is. Dat is ook zo, maar ze hebben nooit zoals hij in haar ogen kunnen kijken." (Om te janken zo mooi.)

"Hij komt binnen zodat hij blij begroet kan worden. 'Het tocht!' roept zijn vrouw. 'Je maakt lawaai,' zegt zijn zoon. Gelukkig is er drank." (Gewoon geniaal.)

De man achter @twaaltjes heet Jef Nieuwenhuis, 'stafmedewerker kwaliteit' van een instelling in de geestelijke gezondheidszorg. Wat een stafmedewerker kwaliteit is, zal ik nooit begrijpen, maar dat hij kwalitatief hoogstaande twaaltjes schrijft, moge duidelijk zijn.


Doelstelling van GGZ Altrecht, de instelling in kwestie, is er een taboe mee te doorbreken. Uit elk twaaltje moet blijken dat mensen die ‘geestelijk ongezond’ zijn, toch vooral gewoon mensen zijn – en dus niet bijzonder veel van jou en mij verschillen.

Ik snap die redenering, al slaat-ie in de praktijk nergens op. Wie een twaaltje leest, denkt niet opeens: "Goh, ik herken dit wel! Eigenlijk ben ik dus ook geestelijk ongezond. Krijg nou wat: geestelijk ongezonde mensen zijn helemaal niet eng!"

Terug naar de essentie: ik wilde weten wie die Jef Nieuwenhuis was, en hoe hij zo verdomd goed kon zijn. Misschien was hij stiekem Arnon Grunberg. Al leek me dat sterk: Grunberg lijkt mij te zeer een vrije vogel om te twitteren in naam van een GGZ.

Jef was niet stiekem Arnon Grunberg. Hij had een warme, aardige stem, en vond zichzelf verlegen. 'Heel veel grappige mensen zijn verlegen,' zei hij. Dat kon ik beamen. Niet dat ik er zelf last van heb, maar bij de Vereniging van Verlegen Mensen trof ik twee jaar geleden mensen aan die - ondanks hun pijnlijke eenzaamheid - barsten van de humor, die niet naar buiten kan door hun extreme verlegenheid.

Treurig.

Ik vroeg Jefke of hij toevallig bezig was met een roman, en zo niet, wanneer hij eraan zou beginnen. Een roman, beeld het je eens in! Niet 140 tekens, maar 140 pagina's pure kwaliteit!

Maar nee, zei Jefke, geen roman. 'Ik ben een beetje een lui varken.'

Dat geloofde ik niet; hij was jarenlang verpleegkundige geweest, en hoewel daar varkens tussen kunnen zitten (zoals in alle beroepsgroepen), lui kan je verpleegkundigen niet noemen. Ik moest dus constateren dat Jefke ondanks z'n 1.508 volgers last heeft van een laag zelfbeeld, en uit verlangen naar erkenning zulke goede twaaltjes produceert.

(Ik herken het patroon maar al te goed: mijn columns zijn stuk voor stuk een schreeuw om erkenning.)

Een paar uur na het interview werd deze constatering bevestigd. Ik belandde pardoes in een twaaltje: "Na het interview vroeg hij naar de kop boven het artikel. De journaliste overwoog 'pompeuze nitwit'. Helaas kon hij daar begrip voor hebben."

Een pompeuze nitwit, nee, dat is Jefke in de verste verte niet. Hij is ook geen lui varken. Maar dat zei hij wel, dus dat wordt de kop. Zo zijn journalisten; niet te vertrouwen. Hopelijk kan hij daar begrip voor hebben.