Ik heb van die stoute ogen

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws 365, 

de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

Ik geloof dat een man van bijna zeventig me zojuist probeerde te verleiden. Zeker weet ik het niet; het hele voorval bracht mij nogal van de kaart. Want wat heeft het te betekenen? Waarschijnlijk dat ik eruit zie als iemand die door een man van bijna zeventig kan verleid worden.

Lekker dan.

Ik was met Liselotte in het Groot Melkhuis. Samen opwarmen; we hadden het gezellig. Ze wees en ik zei ‘lamp’, ze wees en ik zei ‘stoel’, ze wees en ik zei – oprecht monter – ‘muntthee met honing, schatje, muntthee met honing’. Niettemin begon ik me te… Hoe zal ik het zeggen? De conversatie kon wel wat verdiéping gebruiken.


Op dat moment draaide een grijsbesnorde man in een zijden overhemd zich naar ons toe. Een zijden onderwerp, met deze krakende kou. Het patroon was lachwekkend ouderwets: van die bruine ‘Florentijnse’ krullen die je het behang in je oma’s slaapkamer sieren.

Het was de Baron. Die van Bassie en Adriaan.

‘Nou,’ zei hij in Amsterdamse basstem, ‘38 jaar geleden had ik ook zo’n baby, met dikke wangen en alles.’ Hij had haar nooit zien opgroeien. ‘Haar moeder… Dat was gewoon een meisje, weet je. Ik zag haar een keer in de maand. Ik dacht dat ze aan de pil zat.’ En, meteen daar achteraan: ‘Jij hebt groene ogen, dat betekent dat je stout bent.’ En, voordat ik kon reageren: ‘Is dat jouw eerste kind?’

Weglopen; het had gekund.

‘Hoe oud ben je? Achtentwintig? Beter laat dan nooit.’

Ik had eindelijk mijn tong teruggevonden, maar was niet in staat deze te scherpen. De spitsvondigste reactie die ik kon bedenken was: ‘U heeft blauwe ogen. Waar wijzen blauwe ogen op? Brutaliteit?’

‘Nee, een zin voor avontuur. Ik kan hele nachten doorhalen! Ja, deze ogen hebben heel wat vrouwen wakker zien worden. Zeg… Ben jij ram van sterrenbeeld?’

Sterrenbeelden! Die hadden we nog niet gehad.

‘Ik ben maagd,’ zei ik te luid.

‘Ah! Maagd! Maagden zijn nuchter.’ In mijn herinnering maakte de rechterpunt van zijn snor een ingenomen wipje. ‘En ook een beetje stout.’

Oké, genoeg. Er zat een kind naast mij dat meer kon verstaan dan volwassenen denken. Ik ging staan, knikte hem met een beleefde glimlach toe, en sjorde m’n kraaiende kind in haar skipak. Hij keek naar me; ik voelde het.

‘Wat ben je,’ vroeg hij toen ik opkeek. ‘Eén vijfenzestig? Houden zo.’

‘Heb je iets om te groeien of zo?’

Gevalletje verbale blunder, en hij liet ’m niet gaan. ‘Thuis wel,’ zei hij. Zijn stem trilde. ‘Een blauw pilletje.’

Drommels. I’m out of here!