Rookworst, rompertje, baarmoeder – echt HEMA

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws 365,

de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

Het begon met mijn baby. Die vond de HEMA-jongen schattig. ‘Baby’s zijn altijd schattig’, verklaarde hij terwijl hij het winkelmandje van me overnam. Hij zwaaide naar m’n dochter. ‘Ka,’ zei ze.

Daarmee was lang niet alles gezegd.

Baby’s, begon de HEMA-jongen, herkennen de stem van hun moeder al in het prille begin. Ze pikken de vibraties op vanuit de baarmoeder.

Hij sprak dat woord uit alsof het in m’n winkelmandje zat. Rookworst, rompertje, baarmoeder – echt HEMA.

Achter mij vormde zich een rij.

‘Baby’s herkennen ook de vibraties van de persoon die veel bij hun moeder is. Meestal is dat hun vader.’

En zo ging hij nog zeker een halve minuut door.

‘Jeetje,’ onderbrak ik hem toen hij monter aan het eerste levensjaar begon, ‘daar weet jij veel van af.’

‘National Geographic,’ glunderde hij.

Of hij dokter wilde worden? Nee, dat niet. Maar wat een nuttige vraag, want: ‘Mijn grote droom is om twee jaar in Zuid-Korea te werken, want bij de HEMA werken is mijn derde keuze, en dan wil ik in Zuid-Korea een bedrijf opzetten, ja ik weet niet goed welk bedrijf, maar misschien wel zoiets als de HEMA.’

Ik vroeg maar niet wat zijn tweede keuze dan was.

‘Alleen, ik durf het niet. Ik bedoel, als het mislukt, na een paar jaar dan hè, want zoiets heeft tijd nodig, nou, dan ben ik echt wel zes jaar verder, en als het dus mislukt moet ik weer helemaal opnieuw beginnen, maar als je iets wilt bereiken moet je dat voor je dertigste doen, en voor mij is het dan gewoon te laat, want ik ben nu al twintig.’

Opeens viel het me op dat hij één lange, zwarte Bert-wenkbrauw had. Nu verkoopt de HEMA puike pincetten, maar blijkbaar durfde geen van zijn collega’s hem te vertellen waarom hij die maar eens moest aanschaffen. Misschien durfde niemand überhaupt ooit met hem te práten, uit angst voor zo’n overrompelende woordenstroom.

‘Ja, ik moet die stap echt zetten,’ besloot Bert, en hij haalde het laatste paar wintersokken langs de scanner.

‘Tasje erbij?’

Ik knikte en rekende af.

‘Ga je zwaaien naar die ambitieuze jongen?’ vroeg ik nog aan mijn dochter. Dat weigerde ze. Wel zei ze: ‘Ka!’

Wat een verfrissend antwoord was me dat. Ja, die eerste zin van ’r, die mag best nog even op zich laten wachten.