Mijn oma

In mijn bubbel van muziek scheur ik achter mijn vader aan. Hij rijdt 120 op een stuk van maximum 70; in de handgeschakelde leenauto houd ik hem amper bij. We moeten van Koksijde naar Kortrijk. Het navigatiesysteem van m’n Opel wil almaar terug naar de N8, een provinciale kutweg vol puffende bejaarden en tractoren – niets voor mijn vader. ‘Ik neem een alternatieve route,’ waarschuwde hij me voor vertrek, ‘ik neem de binnenbaantjes.’

Dan speelt de radio Seasons in the Sun, en rukt de eerste zin – ‘Goodbye to you, my trusted friend’ – me uit m’n concentratie. Ik weet weer waarom ik achter m’n vader over deze Vlaamse weggetjes jakker: mijn lieve oma, zijn moeder, is stervende. We zijn zojuist op bezoek geweest; ze zag me en wist dat ik er was, maar ze kon nauwelijks meer praten. Haar kleine, koortsige hand woog bijna niets.

Goodbye, Papa, it's hard to die

when all the birds are singing in the sky,

Now that the spring is in the air.

Little children everywhere.

When you see them I'll be there.

Over de kasseistroken langs de Lovaart vliegen we, en daarna volgen we de IJzer, voor alle Belgen onlosmakelijk verbonden met de Eerste Wereldoorlog. Deze rivier scheidde de Duitsers van de Geallieerden – dat weet ieder schoolkind hier. Mijn overgrootvader kreeg er een portie mosterdgas binnen. Welig groeit hier ’s zomers de klaproos, volgens de legende ontsproten aan het bloed van de vele gesneuvelde soldaten.

Vandaag, voor mij, een mooi maar stil landschap. Geen koeien, geen schapen, het gras is geel. We snijden er doorheen, mijn vader en ik, ieder in onze eigen bubbel.

We had joy, we had fun, we had seasons in the sun.

But the wine and the song,

like the seasons, have all gone.

Ik vraag me af of mijn vader naar hetzelfde liedje luistert als ik, en of hij aan zijn moeder denkt. Ik denk het niet. Sterven doe je alleen; treuren ook.

Mijn oma stierf vandaag, 24 februari 2012, op 89-jarige leeftijd. Ik mis haar nu al.