Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws 365,
de iPad-applicatie van RTL Nieuws.
Ik ben huiverig de man achter @twaaltjes te interviewen, bang om pardoes in een twaaltje te belanden, en dat moet een mens niet willen. In een twaaltje - een Twitter-verhaaltje van maximum 140 tekens - is de hoofdpersoon steevast een zielepiet, een eenzaat, of gewoon te goed voor deze wereld. Moet je niet willen.
Een greep uit de twaaltjesbak:
"Elke avond stond hij naar haar raam te staren. Ze kwam naar buiten en vroeg 'Wat moet je, vetklep?' Van dichtbij vond hij haar tegenvallen." (Supergrappig vond ik deze.)
In mijn bubbel van muziek scheur ik achter mijn vader aan. Hij rijdt 120 op een stuk van maximum 70; in de handgeschakelde leenauto houd ik hem amper bij. We moeten van Koksijde naar Kortrijk. Het navigatiesysteem van m’n Opel wil almaar terug naar de N8, een provinciale kutweg vol puffende bejaarden en tractoren – niets voor mijn vader. ‘Ik neem een alternatieve route,’ waarschuwde hij me voor vertrek, ‘ik neem de binnenbaantjes.’
Dan speelt de radio Seasons in the Sun, en rukt de eerste zin – ‘Goodbye to you, my trusted friend’ – me uit m’n concentratie. Ik weet weer waarom ik achter m’n vader over deze Vlaamse weggetjes jakker: mijn lieve oma, zijn moeder, is stervende. We zijn zojuist op bezoek geweest; ze zag me en wist dat ik er was, maar ze kon nauwelijks meer praten. Haar kleine, koortsige hand woog bijna niets.
Goodbye, Papa, it's hard to die
when all the birds are singing in the sky,
Now that the spring is in the air.
Little children everywhere.
When you see them I'll be there.
Over de kasseistroken langs de Lovaart vliegen we, en daarna volgen we de IJzer, voor alle Belgen onlosmakelijk verbonden met de Eerste Wereldoorlog. Deze rivier scheidde de Duitsers van de Geallieerden – dat weet ieder schoolkind hier. Mijn overgrootvader kreeg er een portie mosterdgas binnen. Welig groeit hier ’s zomers de klaproos, volgens de legende ontsproten aan het bloed van de vele gesneuvelde soldaten.
Vandaag, voor mij, een mooi maar stil landschap. Geen koeien, geen schapen, het gras is geel. We snijden er doorheen, mijn vader en ik, ieder in onze eigen bubbel.
We had joy, we had fun, we had seasons in the sun.
But the wine and the song,
like the seasons, have all gone.
Ik vraag me af of mijn vader naar hetzelfde liedje luistert als ik, en of hij aan zijn moeder denkt. Ik denk het niet. Sterven doe je alleen; treuren ook.
Mijn oma stierf vandaag, 24 februari 2012, op 89-jarige leeftijd. Ik mis haar nu al.
Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws 365,
de iPad-applicatie van RTL Nieuws.
Ik geloof dat een man van bijna zeventig me zojuist probeerde te verleiden. Zeker weet ik het niet; het hele voorval bracht mij nogal van de kaart. Want wat heeft het te betekenen? Waarschijnlijk dat ik eruit zie als iemand die door een man van bijna zeventig kan verleid worden.
Lekker dan.
Ik was met Liselotte in het Groot Melkhuis. Samen opwarmen; we hadden het gezellig. Ze wees en ik zei ‘lamp’, ze wees en ik zei ‘stoel’, ze wees en ik zei – oprecht monter – ‘muntthee met honing, schatje, muntthee met honing’. Niettemin begon ik me te… Hoe zal ik het zeggen? De conversatie kon wel wat verdiéping gebruiken.
Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws 365,
de iPad-applicatie van RTL Nieuws.
'Na een verzengende zomerdag op de boerderij kan ik ontzettend genieten van het briesje dat aan het eind van de middag opkomt om de dag weg te blazen.'
Deze zin, zojuist met groot genot uit het Engels vertaald, komt uit het blog Inspiration and Chai. Dat wordt ijverig gevuld door ‘an inspiring and creative soul from Australia’ genaamd Bronnie Ware.
Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws 365,
de iPad-applicatie van RTL Nieuws.
Ik moet een jaar of acht zijn geweest toen juffrouw Berton ons naar een kamer naast de eetzaal bracht om een film te kijken. Ik zou die kamer later nog één keer betreden: toen we leerden wat maandverbanden en tampons waren. Misschien ook condooms, maar die heb ik verdrongen. Er hing een geur van verlepte fishsticks (zo rook, in mijn geheugen, de hele school).
Braaf keken we toe hoe onze juffrouw de videoband in de recorder schoof. Het bolle beeldscherm ging van sneeuw naar zwart en toen begon E.T.: The Extra-Terrestrial, de eerste enge film die ik ooit zag.
Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws 365,
de iPad-applicatie van RTL Nieuws.
Het begon met mijn baby. Die vond de HEMA-jongen schattig. ‘Baby’s zijn altijd schattig’, verklaarde hij terwijl hij het winkelmandje van me overnam. Hij zwaaide naar m’n dochter. ‘Ka,’ zei ze.
Daarmee was lang niet alles gezegd.
Baby’s, begon de HEMA-jongen, herkennen de stem van hun moeder al in het prille begin. Ze pikken de vibraties op vanuit de baarmoeder.
Hij sprak dat woord uit alsof het in m’n winkelmandje zat. Rookworst, rompertje, baarmoeder – echt HEMA.
Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws 365,
de iPad-applicatie van RTL Nieuws.
En: wordt ze al moe? Het is nog niet eens 18u als ik mezelf betrap op deze zelfzuchtige vraag. Het welzijn van mijn dochter staat even niet boven aan mijn prioriteitenlijstje: ik wil kijken.
Als ik haar nu dan alvast dat groentepapje gaf…
… met stip op nummer één binnengekomen: Breaking Bad.
Weekends zijn gevaarlijk. De ene na de andere aflevering knallen we er doorheen, tot één van ons sterk genoeg is om te zeggen: stop. En dan nog. Stop zéggen betekent niets.
We zijn junkies.
Maar wat wil je ook? Eindelijk een waardige opvolger van Mad Men, eindelijk weer een serie waar je lichamelijk verslaafd aan raakt!
Speciaal voor deze borrel heeft ze haar mooiste oogschaduw aangebracht. Langzaam, behoedzaam, misschien met trillende vingers. Ik stel het me voor. Hoe ze naar haar spiegelbeeld staart, de groene glitters wegveegt, van voren af aan begint. Hoe ze haar lippen tuit: zo is het goed, zo kan ze gaan.
Vijf jaar geleden was Marian hier niet in geslaagd, met of zonder oogschaduw. "Toen werd ik ontslagen, en kreeg ik enorme last van faalangst." Het is een van de eerste dingen die ze desgevraagd vertelt. "Ik schaamde me. Soms ging ik hyperventileren. Niet heel erg of zo, maar toch. Ik durfde niet eens meer naar sollicitaties." Het is dat haar broer lid was van de Vereniging voor Verlegen Mensen (VVM), anders was Marian in een sociaal isolement beland. Nu is ze agrarisch medewerker bij een bloemenkwekerij.
Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws 365,
de iPad-applicatie van RTL Nieuws.
Het grootste passagiersvliegtuig ter wereld, zo berichtte de Volkskrant onlangs, is toe aan een pitstop. In de beugels die ‘de ribben’ van de A380 met de vleugels verbinden, vonden inspecteurs onlangs enkele ‘vermoedheidsscheurtjes’.
Niets ernstigs.
Dat dit nieuwtje toch de krant haalde, begreep Marcella Muratore van Airbus wel. “We hebben het hier tenslotte niet over zomaar een toestel,” merkte ze op, “maar over de Marilyn Monroe van de vliegtuigen.”
Een ochtend in de blinkende kantoortoren van een klant, en ik zit op de plee. Het is een prima plee: rustig en schoon. Meer hoef je van een plee niet te verwachten. Ik zijg neer en ontspan.
Op de muur hangt een vetbedrukt A4’tje. Wij zijn geen beesten, staat er.
Dat is apart.
Alstublieft geen uitwerpselen op de toiletbril of op de muur smeren.
Smeren? Als pindakaas?! Daar zit je dan, op zo’n schoon ogende toiletbril.
De bel gaat. Vanuit haar kamer begint Liselotte te krijsen. Ik vloek, ren naar de intercom en hoor: ‘Mevrouw Gordts?’
Op het scherm van de intercom verschijnt een brilomrand oog. Erboven een stukje pet, eronder een stukje snor. Geen pakketbezorger: te oud, te autochtoon. Pakketbezorgers checken ook niet of je bent wie je zou moeten zijn – meneer of mevrouw, kan hen het schelen.
Ik verwacht trouwens geen pakketjes.
‘Ja?’
‘Mevrouw Gordts,’ zegt de keurige stem. ‘Wij willen in gesprek met mensen op zoek naar waarheid in deze leugenachtige wereld.’
Dienstmededeling! Sinds kort verschijnen mijn columns in het ‘magazine’-gedeelte van RTLNieuws 365. Dat is de schitterende iPad-app van ’s lands op één na best bekeken nieuwsuitzending. Ik schrijf de ene week op maandag, woensdag en vrijdag, en de andere op dins- en donderdag. Om en om met Marcel van Roosmalen, met wie ik in 2010 fijn samenwerkte voor nrc.next.
We zijn nu bijna twee weken bezig. Ons inziens gaat het goed, en ook bij RTL zijn ze tevreden. Alleen: slechts weinig van mijn vrienden bezitten een iPad... Best jammer, want ik stel hun feedback enorm op prijs.
Praise the Lord for Ingrid van der Chijs, uit wiens koker de app bijna helemaal komt. Dankzij haar kan ik mijn columns vanaf maandag met een kleine vertraging op dit blog zetten. Eén verzoek slechts: dat u m’n columns op de app leest als u een iPad heeft gescoord! Anders is het zo sneu voor de klikcijfers… Of nee, sorry, je klikt niet op de iPad, je tapt. Tap ze!
