In een land waar de zomer ziek is

Nog voordat ik in staat was te begrijpen wat ze zei, maande mijn moeder me aan om naar buiten te gaan zodra de zon scheen. “Als de zon schijnt, moét je naar buiten.” Het was een regel, een waar gebod.

Soms baalde ik ervan. Dan was ik net zo lekker aan het tekenen, en buiten tekenen vond ik niets. De felle zon op het sneeuwwitte schetspapier verblindde me, en de wind jengelde om aandacht – nee, laat maar. Maar meestal ging ik toch. Ik moest wel ontzéttend lekker aan het tekenen zijn om tot ongehoorzaamheid over te gaan.

Een vieze vuile stinkajuin

Dit is de laatste column die eerder werd gepubliceerd op RTLNieuws365, 

 de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

In de pannen- en pottenkast ruikt het de laatste tijd ontzettend naar ui. Niet verrassend: naast pannen en potten bewaar ik er ook mijn ajuinen (een woord dat ik niet uit mijn van oorsprong Vlaamse brein krijg). In een cakeblik liggen grote ajuinen, rode ajuinen en lieve sjalotjes broederlijk op het mes te wachten. Meestal ruik ik ze niet. Maar nu wel.

Apart. Ben ik zwanger of zo? De vraag houdt me echter niet lang bezig: op de kop van één van de ajuinen ontdek ik een hoedje van wit dons.

Schimmel. Ha.

Ik pluk de rotte ajuin uit het cakeblik en laat ’m onmiddellijk weer vallen. Hij is zacht. En van dingen die hard horen te zijn maar zacht zijn geworden, krijg ik de kriebels.

Omdat het zo hard regent

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws365, 

 de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

De hemel was opengebarsten en ik fietste eronderdoor. Het regende zo hard dat ik met één hand een luifeltje boven mijn wenkbrauwen moest vormen, of mijn contactlenzen spoelden eruit.

Een kruispunt. Oranje – of nee, het was net als tijdens het EK – toch rood. Ik scande de weg; het kon nog. Ik trapte alsof de bliksem me achternazat.

Ik had de overkant net bereikt toen een politieagent zich op het fietspad materialiseerde. Hij had zich met een collega in de overdekte wintergalerij schuilgehouden, met als doel mensen te pakken zoals ik.

Aso’s.
Wegpiraten.
Snelheidsduivels.

Hij strekte zijn arm omhoog en ik remde af. De regen petste op zijn kekke regenpak. Hij was knap en jong, en zijn collega ook.

“Ik gelóóf,” zei de agent, zijn hand nog steeds naar boven gericht, “dat u zojuist door rood reed.”

Van Marwijk de Zenmeester

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws365, 

 de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

Als opportunistische EK-en WK-voetbalkijker weet ik er niets van af, maar ik mag Bert van Marwijk niet. Ik kan er niets aan doen: zie ik hem op tv, dan bekruipt mij een naar gevoel. Alsof ik kijk naar iemand die er niet is. Hij laat zichzelf nooit zien. Hij doet me denken aan mijn vader.

Mijn vader is niet graag in onze buurt. Daar kan hij net zo weinig aan doen als dat ik niet graag in de buurt van Van Marwijk zou zijn. Hij is gewoon liever elders. En als we aan zijn kop zeuren, reageert hij alleen omdat het moet. Het moet niet omdat het hoort, maar omdat hij anders een scène vreest, en hij verafschuwt scènes.

Van Marwijk is niet anders. Al dat gespeculeer van de fans, al dat geouwehoer van de journalisten – ’t is dat hij niet zonder hen kan. Hij komt opdraven, en uit zijn slof schiet hij zelden; hij is Louis van Gaal niet. Gedoe allemaal.

Mamaporno in vijftig tinten

Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLNieuws365, 

 de iPad-applicatie van RTL Nieuws.

Afgelopen weekend lagen er twee boeken op mijn nachtkastje: Vijftig tinten grijs van de Britse E.L. James, en Wild van de Amerikaanse Cheryl Strayed. Niet bepaald topliteratuur, maar je hebt van die dagen.

Waar het eerste boek mij warempel een paar avonden lang had weten te boeien, kon ik nu alleen denken aan Wild. Oprah had er ook last van: die koos het boek zelfs uit om haar nieuwe boekenclub te lanceren. Wild gaat over een vrouw van 26 die moederziel alleen en met minimale ervaring een wandeltocht van 1.770 kilometer onderneemt. Waargebeurd, natuurlijk, en zonder Google Maps. Mij pakte het.

Wat overblijft is Vijftig tinten grijs. Nou, laat maar. Ik bleef hangen op pagina 220 (van de 526), en daar had ik mijn redenen voor. Zo trok ik de oppervlakkige gedachten van Anastasia niet meer. En ik ben gewoon niet van de BDSM, denk ik. Niet van Bondage & Discipline, niet van Dominance & Submission, niet van Sadism & Masochism.

Geef mij maar een keukentafel. Vind ik al avontuurlijk zat.