Plakkie troost

Sarah gaat een maand weg en ze bakte mij een cake. Ik weet niet zo goed wat het verband tussen die twee zinsdelen is, vandaar dat flauwe ‘en’. Mijn vermoeden: de oppas van mijn dochter bakte die cake omdát ze weggaat. “Voordat ik vertrek,” zei ze na haar laatste oppasbeurt, “kom ik nog even een zelfgemaakte cake brengen.”

Mijn oppas is zo out-of-this-world liéf. Dat ze weggaat, bedroeft mij zeer. Een hele maand verdwijnt ze uit het leven van mijn kindje. Een maand! Eén zesde van Liselotte’s leven!

Het is alsof mijn beste vriendin zich zou terugtrekken in Frankrijk, om weg van de wereld, en quasi zonder toegang tot e-mail of telefoon, te mediteren – vijf jaar lang.

Nu ik er zo over nadenk, moet ik erkennen dat ik best wel een plakje cake kan gebruiken. Het is geen bakkie troost dat ik hier met een glimlach aan het inspecteren ben, het is een plakkie troost.

Hoe zou dat smaken? Troost hoort bitter te zijn, dus koos Sarah doelgericht voor chocolade. Hij ziet er schitterend uit, deze chocoladecake, gebakken in een ouderwetse, crèmekleurige ovenschaal, en elke millimeter bedekt met verse frambozen en een subtiel spoortje chocoladesaus.

Zowel chocola als frambozen hebben iets bitters. Chocoladecake is bovendien m’n favoriete cake, en framboosjes zijn m’n favoriete besjes.

Ik bof maar met Sarah. “Ik zit midden in de verhuisrommel dus ik kom de cake alleen even snel afgeven,” sms’te ze vanochtend. “Geniet er samen lekker van.”

Mijn ‘samen’ is er even niet. Ik neem alvast een stukje, goed?

O.

O – wát een cake.

En wát een gebaar. Waaraan heb ik – nou ja, Liselotte – zo’n buitengewone oppas te danken? Een meisje van nog geen vijfentwintig, dat voor ons framboosjes en chocola gaat kopen, een meisje dat beslag maakt en een ovenschaal uitzoekt, dat met een vork controleert of de cake gaar is en dan snel wat chocola voor de saus smelt en de framboosjes eroverheen schikt en – o – die toch nog wat van die mooie zilveren bolletjes tussen de framboosjes strooit, want die maken het geheel zo mooi áf?

We moeten vaker cake voor elkaar bakken. Daar worden we gelukkiger van. Dikker, en gelukkiger.