Ik kijk op van mijn delicieuze café au lait. Een moeder in wit mantelpak steekt de straat over, haar dochtertje stevig tegen zich aan gedrukt. Halverwege trekt het meisje – bruin haar, blinkend in de ochtendzon – zich los en rent weg.
‘Marie! Mais où vas-tu? Reviens!’
Op haar witte pumps dribbelt ze haar dochter achterna, langs het terras van Le Pain Quotidien (‘Boulangerie et Table Commune’) – mijn gezichtsveld uit.
